نازل شد، و پاسخ منطقى و دندانشكنى به او و همفكران او داد.
*** تفسير:
آفرينش نخستين، دليل قاطعى است بر معاد
گفتيم: بحثهاى مربوط به مبدأ و معاد و نبوت در سوره «يس» كه قلب قرآن است، به صورت مقطعهاى مختلفى مطرح شده است، اين سوره از قرآن مجيد با مسأله نبوت آغاز شد، و با هفت آيه منسجم كه قوىترين بيانات را درباره معاد در بر دارد، پايان مىيابد.
نخست، دست انسان را مىگيرد و به آغاز حيات خودش، در آن روز كه نطفه بىارزشى بيش نبود، مىبرد، و او را به انديشه وا مىدارد، مىگويد: «آيا انسان نمىداند كه ما او را از نطفه آفريديم، و او آن چنان قوى و نيرومند و صاحب قدرت و شعور و نطق شد، كه حتى به مجادله در برابر پروردگارش برخاست و مخاصمهكننده آشكارى شد»؟! «أَ وَ لَمْ يَرَ الإِنْسانُ أَنَّا خَلَقْناهُ مِنْ نُطْفَةٍ فَإِذا هُوَ خَصِيمٌ مُبِينٌ». «1»
چه تعبير زنده و گويائى؟ نخست، روى عنوان انسان تكيه مىكند يعنى هر انسانى با هر اعتقاد و مكتبى، و هر مقدار دانشى، مىتواند اين حقيقت را دريابد.
سپس، سخن از «نطفه» مىگويد كه در لغت در اصل به معنى آب ناچيز و بىارزش است، تا اين انسان مغرور و از خود راضى، كمى در انديشه فرو برود و بداند روز اول چه بود؟ و تازه تمام اين قطره آب ناچيز، مبدأ نشو و نماى او نبوده بلكه سلول زنده بسيار كوچكى كه با چشم ديده نمىشود، از ميان هزاران