آيات و هم از روايات، استفاده مىشود: بهشت جاويدان در قيامت نصيب مؤمنان خواهد شد، همان گونه كه دوزخ نيز در مورد بدكاران، است.
بنابراين، بهشت و دوزخ ديگرى در عالم برزخ است كه نمونهاى از بهشت و دوزخ رستاخيز مىباشد، چنان كه در روايت امير مؤمنان على عليه السلام در مورد قبر وارد شده است: القَبْرُ إِمَّا رَوْضَةٌ مِنْ رِياضِ الْجَنِّةِ أَوْ حُفْرَةٌ مِنْ حُفَرِ النِّيْرانِ: «قبر يا باغى از باغهاى بهشت است يا حفرهاى از حفرههاى دوزخ»!. «1»
و اين كه: بعضى احتمال دادهاند: اين جمله اشاره به خطابى است كه در روز قيامت به اين مؤمن با شهامت و ايثارگر مىشود، و جنبه مستقبل دارد، نه حال، بر خلاف ظاهر آيه است.
به هر حال، روح پاك اين مرد به آسمانها، در جوار قرب رحمت الهى و در نعيم بهشتى، شتافت، و در آنجا تنها آرزويش اين بود كه: «گفت: اى كاش! قوم من مىدانستند» «قالَ يا لَيْتَ قَوْمِي يَعْلَمُونَ».
*** اى كاش! مىدانستند: «پروردگارم، مرا مشمول آمرزش و عفو خويش قرار داد و در صف گراميان جاى داد» «بِما غَفَرَ لِي رَبِّي وَ جَعَلَنِي مِنَ الْمُكْرَمِينَ». «2»
اى كاش! چشم حق بينى داشتند، چشمى كه با حجابهاى ضخيم و سنگين جهان مادى محجوب نگردد، و آنچه را در پشت اين پرده است، ببينند اين همه نعمت و اكرام و احترام خدا را بنگرند، و بدانند در مقابل اهانتهاى آنها خداوند چه لطفى در حق من فرموده است.