اين آيه، كه نظائر فراوانى در قرآن دارد، نشان مىدهد: «كوهها» وسيله ثبات زمينند، امروز از نظر علمى نيز اين حقيقت ثابت شده كه «كوهها» از جهات متعددى مايه ثبات زمين هستند.
از اين نظر كه: ريشههاى آنها به هم پيوسته و همچون زره محكمى، «كره زمين» را در برابر فشارهائى كه از حرارت درونى ناشى مىشود، حفظ مىكنند، و اگر آنها نبودند «زلزلههاى» ويرانگر آن قدر زياد بود كه شايد مجالى به انسان براى زندگى نمىداد.
و از اين نظر كه: اين قشر محكم در برابر فشار «جاذبه ماه و خورشيد» مقاومت مىكند كه اگر «كوهها» نبود، جزر و مد عظيمى در پوسته خاكى زمين به وجود مىآمد، كه بىشباهت به «جزر و مد درياها» نبود، و زندگى را بر انسان ناممكن مىساخت.
و از اين نظر كه: فشارِ طوفانها را در هم مىشكند، و تماس هواى مجاور زمين را به هنگام حركت وضعى زمين، به حداقل مىرساند كه اگر نبود صفحه زمين همچون كويرهاى خشك، در تمام طول شب و روز، صحنه طوفانهاى مرگبار و بادهاى در هم كوبنده بود. «2»
حال كه، نعمت آرامش آسمان به وسيله ستون نامرئيش، و آرامش زمين به وسيله كوهها تأمين شد، نوبت به آفرينش موجودات زنده و آرامش آنها مىرسد كه در محيطى آرام، بتوانند قدم به عرصه حيات بگذارند، مىگويد: «و در روى زمين از هر جنبندهاى منتشر ساخت» «وَ بَثَّ فِيها مِنْ كُلِّ دابَّةٍ».