خبرى در آنجا باشد، به سرعت در تمام منطقه و نقاط دور و نزديك پخش مىگردد، همان گونه كه آوازه قيام پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله در سرزمين «مكّه»، در مدت كوتاهى، در تمام «شبه جزيره عربستان» پيچيده، و از آن هم فراتر رفت، چون «مكّه»، «امّ القرى» بود، هم مركزِ روحانى، و هم مركز تجارى «حجاز» بود، و حتى در مدت كوتاهى، به مراكز مهم تمدن آن زمان رسيد.
بنابراين، آيه يك حكم كلى و عمومى را بيان مىكند، و اين كه: بعضى از مفسران، آن را اشاره به «مكّه» دانستهاند، كاملًا بىدليل است، و تعبير به «فِى أُمِّها» نيز، يك تعبيرِ عام است، چرا كه «أُم»، به معنى «مادر» و «مركز اصلى» است، و اختصاصى به «مكّه» ندارد. «1»
***
آخرين آيه مورد بحث، پاسخِ سومى است براى گفتار بهانهجويانى كه مىگفتند: «اگر ايمان بياوريم، عرب بر ما هجوم مىكند، و زندگى ما را به هم مىريزد»، قرآن مىگويد: «آنچه را از اين رهگذر به دست مىآوريد، متاعِ بىارزش زندگى دنيا و زينتِ آن است» «وَ ما أُوتِيتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَمَتاعُ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ زِينَتُها».
«ولى آنچه نزد خدا است (از نعمتهاى بىپايان جهان ديگر، و مواهب معنويش در اين دنيا) بهتر و پايدارتر است» «وَ ما عِنْدَ اللَّه خَيْرٌ وَ أَبْقى».
چرا كه تمام نعمتهاى مادى دنيا، داراى عوارض ناگوار و مشكلات گوناگونى است، و هيچ نعمت مادى خالص از ضرر و خطر يافت نمىشود.
به علاوه، با نعمتهائى كه در نزد خدا است؛- به خاطر جاودانگى آنها و