***
ولى از آنجا كه: قرآن مجيد هيچ گاه راه بازگشت را به روى مجرمان نمىبندد و گنهكاران را تشويق و دعوت به توبه مىكند، در آيه بعد، چنين مىگويد:
«مگر كسانى كه توبه كنند، ايمان آورند و عمل صالح انجام دهند كه خداوند گناهانشان را مىبخشد و سيئات اعمال آنها را تبديل به حسنات مىكند، و خداوند آمرزنده و مهربان است» «إِلَّا مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلًا صالِحاً فَأُوْلئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً».
همان گونه كه ديديم: در آيه قبل، سه گناه از بزرگترين گناهان ذكر شده بود جائى كه در توبه را به روى اين گونه افراد باز بگذارد، دليل بر اين است كه: هر گنهكار پشيمانى، مىتواند به سوى خدا بازگردد، مشروط به اين كه: توبهاش حقيقى باشد كه نشانه آن، عمل صالح جبران كننده است كه در آيه آمده، و گرنه مجرد استغفار به زبان، با پشيمانى زودگذر به قلب، هرگز دليل توبه نيست.
مسأله مهم، در مورد آيه فوق، اين است كه: چگونه خداوند «سيئات» آنها را تبديل به «حسنات» مىكند؟
***
تبديل سيئات به حسنات
در اينجا چند تفسير است كه همه مىتواند قابل قبول باشد:
1- هنگامى كه انسان توبه مىكند و ايمان به خدا مىآورد دگرگونى عميقى در سراسر وجودش پيدا مىشود، و به خاطر همين تحول و انقلاب درونى سيئات اعمالش در آينده، تبديل به حسنات مىشود، اگر در گذشته مرتكب قتل نفس مىشد، در آينده دفاع از مظلومان و مبارزه با ظالمان را جاى آن