63 وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الأَرْضِ هَوْناً وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً
64 وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِياماً
65 وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذابَها كانَ غَراماً
66 إِنَّها ساءَتْ مُسْتَقَرّاً وَ مُقاماً
67 وَ الَّذِينَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَ لَمْ يَقْتُرُوا وَ كانَ بَيْنَ ذلِكَ قَواماً
ترجمه:
63- بندگان (خاص خداوند) رحمان، كسانى هستند كه بى تكبر بر زمين راه مىروند؛ و هنگامى كه جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گويند)، به آنها سلام مىگويند (و با بزرگوارى مىگذرند).
64- كسانى كه شبانگاه براى پروردگارشان سجده و قيام مىكنند.
65- و كسانى كه مىگويند: «پروردگارا! عذاب جهنم را از ما بر طرف گردان، كه عذابش سخت و پر دوام است.
66- مسلماً آن (جهنم)، بد جايگاه و بد محل اقامتى است»!
67- و كسانى كه هر گاه انفاق كنند، نه اسراف مىنمايند و نه سختگيرى؛ بلكه در ميان اين دو، حدّ اعتدالى دارند.