تفسير نمونه - مكارم شيرازى، ناصر - کتابخانه مدرسه فقاهت

نام کتاب : تفسير نمونه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 13 صفحه : 120

صورت جمع (جَنَّات)؛ زيرا بهشت در حقيقت مركب از باغ‌هاى متعدد و فوق العاده پر نعمتى است كه در اختيار مؤمنان صالح قرار دارد.
توصيف به «عَدْن»، كه به معنى هميشگى و جاودانى است، دليل بر اين است كه: بهشت همچون باغ‌ها و نعمت‌هاى اين جهان نيست كه زائل شدنى باشد؛ زيرا چيزى كه انسان را در رابطه با نعمت‌هاى بزرگ اين جهان نگران مى‌سازد، اين است كه: همه آنها سرانجام زوال‌پذيرند، اما اين نگرانى در مورد نعمت‌هاى بهشتى وجود ندارد. «1»
كلمه «عِبادَهُ» به معنى بندگان مؤمن خداوند است نه همه بندگان، و تعبير «بِالْغَيْب» كه بعد از آن گفته شده است، يعنى از ديده‌هاى آنها پنهان است و به آن ايمان دارند، در آيات 29 و 30 سوره «فجر» نيز مى‌خوانيم: فَادْخُلِى فِى عِبادِى* وَ ادْخُلِى جَنَّتِى: «در سلك بندگانم درآ* و در بهشتم وارد شو»!
اين احتمال نيز، در معنى «بِالْغَيْب» وجود دارد كه نعمت‌هاى بهشتى آن چنان است كه هيچ چشمى نديده، و هيچ گوشى نشنيده، و حتى به مغزهاى انسان‌ها، خطور نكرده است، و به كلى از حس و درك ما غائب است، جهانى است برتر، وسيع‌تر و مافوق اين جهان كه ما تنها شبحى از آن را از دور با چشم جان مى‌بينيم.
***
پس از آن، به يكى ديگر از بزرگترين نعمت‌هاى بهشتى اشاره كرده، مى‌گويد: «آنها هرگز در آنجا سخن لغو و بيهوده‌اى نمى‌شنوند» «لايَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً».

نام کتاب : تفسير نمونه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 13 صفحه : 120

فرمت PDF

شناسنامه

فهرست