كنيم» «قُلْ لَوْ كانَ الْبَحْرُ مِداداً لِكَلِماتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ كَلِماتُ رَبِّي وَ لَوْ جِئْنا بِمِثْلِهِ مَدَداً».
«مِداد» به معنى مركّب، و يا ماده رنگينى كه به كمك آن مىنويسند مىباشد، و در اصل از «مدّ» به معنى كشش گرفته شده است؛ زيرا با كشش آن خطوط آشكار مىشود. «1»
«كَلِمات» جمع «كلمه»، در اصل به معنى الفاظى است كه با آن سخن گفته مىشود، و يا به تعبير ديگر لفظى است كه دلالت بر معنى دارد، اما از آنجا كه هر يك از موجودات اين جهان، دليل بر علم و قدرت پروردگار است، گاهى به هر موجودى «كلمة اللّه» اطلاق مىشود، مخصوصاً اين تعبير در مورد موجودات مهم و با عظمت بيشتر آمده است:
در مورد عيسى مسيح عليه السلام مىگويد: إِنَّمَا الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ رَسُولُ اللَّهِ وَ كَلِمَتُهُ أَلْقاها إِلى مَرْيَمَ: «عيسى عليه السلام كلمه خداوند بود كه آن را به مريم القا نمود». «2»
در آيه مورد بحث، «كلمه» نيز به همين معنى است يعنى اشاره به موجودات جهان هستى است كه هر كدام حكايت از صفات گوناگون پروردگار مىكند.
در حقيقت، قرآن در اين آيه توجه به اين واقعيت مىدهد كه: گمان مبريد عالم هستى محدود به آن است كه شما مىبينيد، يا مىدانيد، يا احساس مىكنيد، بلكه، آن قدر عظمت و گسترش دارد كه اگر درياها مركب شوند و بخواهند نام آن و صفات و ويژگىهاى آنها را بنويسند درياها پايان مىيابند پيش از آن كه موجودات جهان هستى را احصا كرده باشند.