مردم را به گمراهى بكشانند.
جمله «مِنْ بَعْدِ ما بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتابِ» اشاره به اين است كه: اين گونه افراد در واقع زحمات پيامبران و فداكارى مردان خدا را در نشر آيات پروردگار با كتمان خود، بر باد مىدهند، و اين گناهى است بزرگ و غير قابل اغماض.
ضمناً بايد توجه داشت كلمه «يَلْعَنُ» كه به خاطر تأكيد دو مرتبه در آيه ذكر شده «فعل مضارع» است و چنان كه مىدانيم فعل مضارع، معنى استمرار را دارد، بنابراين، معنى آيه چنين مىشود: لعن و نفرين خدا و تمام لعن كنندگان براى هميشه و به طور دائم متوجه كسانى است كه حقايق را كتمان مىكنند، و اين شديدترين مجازاتى است كه ممكن است براى انسانى تعيين گردد.
«بَيِّنات» و «هُدى»، معنى وسيعى دارد كه همه وسائل هدايت و دلائل روشن كه مايه آگاهى، بيدارى و نجات مردم است را در بر مىگيرد.
***
و از آنجا كه قرآن به عنوان يك كتاب هدايت هيچ گاه روزنه اميد و راه بازگشت را به روى مردم نمىبندد و هر قدر آلوده به گناه باشند، آنها را از رحمت خدا مأيوس نمىكند، در آيه بعد، راه نجات و جبران در برابر اين گناه بزرگ را چنين بيان مىكند:
«مگر آنها كه توبه كنند و به سوى خدا باز گردند و در مقام جبران و اصلاح اعمال خود بر آيند، و حقايقى را كه پنهان كرده بودند براى مردم آشكار سازند، اين گونه افراد را مىبخشم و رحمت خود را كه از آنها قطع كرده بودم تجديد مىكنم، چرا كه من بازگشتكننده و مهربانم» «إِلَّا الَّذينَ تابُوا وَ أَصْلَحُوا وَ بَيَّنُوا فَأُولئِكَ أَتُوبُ عَلَيْهِمْ وَ أَنَا التَّوَّابُ الرَّحيمُ».
جمله «أَنَا التَّوَّابُ الرَّحيمُ» مخصوصاً با توجه به اين كه بعد از جمله «فَأُولئِكَ أَتُوبُ عَلَيْهِمْ» قرار گرفته، دلالت بر نهايت محبت و كمال مهربانى پروردگار نسبت به توبهكاران دارد، مىگويد:
اگر آنها باز گردند من هم باز مىگردم، آنها بازگشت به اطاعت و بندگى كنند