همان گونه كه اشاره كرديم گفتهاند: منظور از «منّ» مطلق احسان و نعمت بىدريغ خدا است، و منظور از «سلوى» موجبات آرامش و تسلّى خاطر مىباشد كه خداوند اين دو را به بنى اسرائيل بعد از نجات از چنگال فرعونيان مرحمت فرمود. «1»
اين تفسير علاوه بر اين كه تقريباً مخالف گفتههاى همه مفسران اسلامى و حتى كتب «عهدين» است با متن آيه مورد بحث سازگار نيست؛ زيرا قرآن بعد از ذكر منّ و سلوى، بلافاصله مىگويد: كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ: «بخوريد از روزىهاى پاكيزهاى كه به شما داديم»؛ زيرا اين تعبير نشان مىدهد: منّ و سلوى از خوراكىها بوده است، اين تعبير نه تنها در اين آيه بلكه عيناً در آيه 160 سوره «اعراف» نيز آمده است.
***