«و التعزير تأديب تعبد اللّه سبحانه به لردع
المعزر و غيره من المكلفين و هو مستحق بكل اخلال بواجب و اتيان كل قبيح لم يرد
الشرع بتوظيف الحد عليه [4]؛ تعزير نوعى
تأديب است كه خداى سبحان آن را براى جلوگيرى گنهكار از تكرار گناه، و ديگران از
آلوده شدن به آن، وضع كرده است، و تمام كسانى كه واجبى را ترك مىكنند، يا مرتكب
حرامى مىشوند كه حدّ شرعى ندارد، مستوجب تعزير هستند.»
همان گونه كه
ملاحظه فرموديد اين فقيه نامدار نيز تعزير را منحصر در شلّاق نكرده، بلكه هر كارى
كه باعث جلوگيرى از تكرار گناه، يا آلودگى به آن شود را تعزير مىداند.
[1]. حمزة بن على بن زهرة الحسينى الاسحاقى
الحلى از فقهاى قرن ششم، آثار متعدّدى از خود بجا گذاشته است. وى در سال 511 ه- ق
متولّد شد، و در سال 585 ه- ق از دنيا رفت.
[3]. محمّد بن احمد بن ادريس الحلى نيز از فقهاى
قرن ششم است. وى كه از فقهاى برجسته و تحوّل آفرين شيعه به شمار مىرود، در سال
543 ه- ق (طبق قول مشهور) در شهر حلّه لبنان به دنيا آمده، و در سال 598 دست از
جهان شسته است.