مى‌باشد، و بر اساس همين معنى به تازيانه‌هاى كمتر از حدود شرعى تعزير گفته‌اند».

6- [ابن فارس‌]

تعزير از ديدگاه ابن فارس‌ [1] چنين تفسير شده است:

«عزر: العين و الزاء و الراء كلمتان؛ احداهما التعظيم و النصر، و الكلمة الاخرى جنس من الضرب. فالاولى النصر و التوقير، كقوله تعالى: «وَ تُعَزِّرُوهُ وَ تُوَقِّرُوهُ ...» و الاصل الآخر التعزير، و هو الضرب دون الحد [2].»

نظر ايشان با كمى تفاوت، شبيه نظر جوهرى مى‌باشد، هر چند وى توضيح بيشترى داده است.

7- صاحب كتاب قاموس‌

[3] مى‌گويد:

«العزر: اللوم ... و التعزير ضرب دون الحد، او هو اشدّ الضرب، و التفخيم و التعظيم ضد [4]؛

ريشه اصلى تعزير به معنى ملامت و سرزنش كردن است ... و تعزير كمتر از حدّ شرعى، ولى شديدتر از آن است، و تعظيم و تفخيم (از ديگر معانى تعزير) بر ضدّ تعزير به معناى حدّ است.»

[1]. احمد بن فارس بن زكريّا، كه از دانشمندان قرن چهارم است، نويسنده‌اى توانا محسوب مى‌شود. برخى، تأليفات او را بيش از چهل كتاب مى‌دانند، كه «مقاييس» يكى از آنهاست. تاريخ تولّد اين دانشمند ايرانى مشخّص نيست، ولى تاريخ وفات وى را سال 395 ه- ق ذكر كرده‌اند.

[2]. معجم مقاييس اللغة، جلد 4 صفحه 311.

[3]. علّامه مجد الدّين محمّد بن يعقوب فيروزآبادى از لغويّين قرن هشتم و نهم هجرى محسوب مى‌شود، وى كتابش را بر اساس حرف آخر كلمات تنظيم نموده، كه اين مطلب يافتن واژه مورد نظر را براى برخى مشكل كرده است. او در سال 729 ه- ق در شهر كارزين استان فارس به دنيا آمد، و در سال 817 در يمن بدرود حيات گفت.

[4]. القاموس المحيط، صفحه 563.