بالاى آن نرسد (به بالاى سنگريزه‌ها نرسد) كافى است». [1]

روشن است كه منظور از «رأس» همان «رأس الحصى» و بالاى سنگريزه‌هاست.

3- محيى الدين نَوَوى، از فقهاى عامّه، در كتاب «روضة الطالبين» مى‌گويد:

«و لا يشترط كون الرامي خارج الجمرة، فلو وقف في الطرف و رمى الى الطرف الآخر جاز

؛ شرط نيست كه رمى‌كننده بيرون از جمره بايستد، بلكه اگر در يك طرف جمره بايستد و به طرف ديگر رمى كند كافى است». [2]

اين تعبير به خوبى نشان مى‌دهد كه جمره دايره‌اى است كه سنگ‌ها را بر آن مى‌اندازند و او لازم نمى‌داند كه انسان در بيرون اين دايره بايستد، بلكه اگر در يك طرف دايره بايستد و به طرف ديگر دايره سنگ بزند كافى است.

4- نامبرده در كتاب ديگرش «المجموع» مى‌گويد:

«و المراد (مِن الجمرة) مجتمع الحصى‌ في موضعه المعروف و هو الذي كان في زمان رسول اللَّه صلى الله عليه و آله ... و لو نحى الحصى‌ من موضعه الشرعي و رمى الى «نفس الأرض» اجزأ، لأنّه رمى في موضع الرمي. هذا الّذي ذكرته هو المشهور و هو الثواب؛

مراد از جمره همان محلّ اجتماع سنگريزه‌هاست در همان محلّ‌

[1] المدونة الكبرى، جلد 1، صفحه 325، دار الفكر، 1411.

[2] روضة الطالبين، جلد 3، صفحه 115، چاپ سوّم، 1412.