همچون بندگان و بردگان عمل كنى.

حضرت در دستور دوم مى‌فرمايد: «تو حق ندارى در كارهاى مهم و خطير بدون اطمينان وارد شوى»؛ (وَ لَا تُخَاطِرَ إِلَّا بِوَثِيقَةٍ).

با توجّه به اينكه جمله (و لا تخاطر) از ريشه خطر است و امور مهم را خطير مى‌گويند به سبب خطرهايى كه آن را تهديد مى‌كند، منظور امام عليه السلام اين است كه در امورى كه با سرنوشت مردم سر و كار دارد جز با دقت و تأمل و مشورت كافى و در صورت لزوم گرفتن اذن از امام عليه السلام و پيشوايت اقدام مكن، زيرا براى حفظ امانتهاى مهم بايد از دست زدن به كارهاى خطرناك پرهيز كرد؛ بنابراين واژه وثيقه هم تفكر و انديشه را شامل مى‌شود و هم مشورت و هم اجازه گرفتن از امام عليه السلام در صورت نياز.

در دستور سوم درباره حفظ اموال بيت‌المال مى‌فرمايد: «در دست تو بخشى از اموال خداوند عز و جل است و تو يكى از خزانه داران او هستى بايد آن را حفظ كنى تا به دست من برسانى»؛ (وَ فِي يَدَيْكَ مَالٌ مِنْ مَالِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ، وَ أَنْتَ مِنْ خُزَّانِهِ حَتَّى‌ تُسَلِّمَهُ إِلَيَّ).

و در پايان به او اطمينان مى‌دهد كه اگر در مسير صحيح گام بر دارد، امام عليه السلام نسبت به او هيچ‌گونه تعرضى نكند و از اين نظر در امنيت باشد، مى‌فرمايد: «اميد است من رييس بدى براى تو نباشم و السلام»؛ (وَ لَعَلِّي أَلَّا أَكُونَ شَرَّ وُلَاتِكَ لَكَ وَ السَّلَامُ).

البته اين تعبير، تعبيرى است بسيار متواضعانه و پدرانه.

نكته‌ها

1. دستور العملى كامل‌

جالب اين است كه امام عليه السلام در اين بخش كوتاه از نامه تمام گفتنى‌ها را كه بايد