بعضى از شارحان نهج‌البلاغه‌ [1] اين سخن را ناظر به آنچه در آيه ذيل است مى‌دانند: «حَتَّى إِذا كُنْتُمْ فِي الْفُلْكِ وَ جَرَيْنَ بِهِمْ بِريحٍ طَيِّبَةٍ وَ فَرِحُوا بِها جاءَتْها ريحٌ عاصِفٌ جاءَهُمُ الْمَوْجُ مِنْ كُلِّ مَكانٍ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ أُحيطَ بِهِمْ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدِّينَ لَئِنْ أَنْجَيْتَنا مِنْ هذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرينَ* فَلَمَّا أَنْجاهُمْ إِذا هُمْ يَبْغُونَ فِى الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِ‌؛ زمانى كه در كشتى قرار مى‌گيريد و بادهاى موافق كشتى‌نشينان را (به سوى مقصد) مى‌برد و خوشحال مى‌شوند، (ناگهان) طوفان شديدى مى‌وزد، و امواج از هر سو به سراغ آنها مى‌آيد و گمان مى‌كنند هلاك خواهند شد. (در آن هنگام) خدا را از روى خلوص عقيده مى‌خوانند كه: «اگر ما را از اين گرفتارى نجات دهى حتماً از سپاسگزاران خواهيم بود* اما هنگامى كه خدا آنها را رهايى بخشيد (بار ديگر) به ناحق در زمين ستم مى‌كنند». [2]

به اين ترتيب جمله‌هاى بالا را ناظر به رابطه خلق و خالق دانسته‌اند در حالى كه چنين نيست و ظاهر اين است كه اين جمله‌ها ناظر به رابطه خلق با خلق است و گر نه خضوع در برابر خالق در هر حال شايسته است.

منظور از خضوع در اينجا تواضع معقول نيست، بلكه تواضع‌هاى ذليلانه و توأم با حقارت است و منظور از جفا، خشونت و بى‌احترامى و بى‌مهرى و بى‌محبتى است.

بلكه در حديث شريف علوى مى‌خوانيم: «مَا أَحْسَنَ تَوَاضُعَ الْأَغْنِيَاءِ لِلْفُقَرَاءِ طَلَباً لِمَا عِنْدَ اللَّهِ وَ أَحْسَنُ مِنْهُ تيهُ فُقَرَاءِ عَلَى الْأَغْنِيَاءِ اتِّكَالًا عَلَى اللَّهِ؛ چه زيباست تواضع و فروتنى ثروتمندان در برابر فقرا براى رسيدن به پاداش‌هاى الهى و از آن بهتر بى‌اعتنايى و اباى نفس مستمندان در برابر اغنيا به جهت توكل بر خداست». [3]

[1]. همان مدرك، ص 115.

[2]. يونس، آيه 22 و 23.

[3]. نهج‌البلاغه، كلمات قصار، 406.