بخش بيست و دوم‌

رُوَيْداً يُسْفِرُ الظَّلَامُ، كَأَنْ قَدْ وَرَدَتِ الْأَظْعَانُ، يُوشِكُ مَنْ أَسْرَعَ أَنْ يَلْحَقَ! وَ اعْلَمْ يَا بُنَيَّ أَنَّ مَنْ كَانَتْ مَطِيَّتُهُ اللَّيْلَ وَ النَّهَارَ، فَإِنَّهُ يُسَارُ بِهِ وَ إِنْ كَانَ وَاقِفاً، وَ يَقْطَعُ الْمَسَافَةَ وَ إِنْ كَانَ مُقِيماً وَادِعاً.

ترجمه‌

آرام باش (و كمى صبر كن) كه به زودى تاريكى برطرف مى‌شود (و حقيقت آشكار مى‌گردد) گويا اين مسافران، به منزل رسيده‌اند (و پايان عمر را با چشم خود مى‌بينند.) نزديك است كسى كه سريع حركت مى‌كند به منزلگاه (مرگ) برسد.

پسرم بدان آن كس كه مركبش شب و روز است او را مى‌برند و در حركت است هر چند خود را ساكن پندارد و پيوسته قطع مسافت مى‌كند، گر چه ظاهراً ايستاده است و استراحت مى‌كند.

شرح و تفسير آنها كه بر مركب شب و روز سوارند

امام عليه السلام در اين بخش از وصيّت‌نامه بار ديگر به فرزند دلبندش درباره مرگ و پايان عمر هشدار مى‌دهد و مى‌فرمايد: «آرام باش (و كمى مهلت بده) كه به زودى تاريكى برطرف مى‌شود (و حقيقت آشكار مى‌گردد)»؛ (رُوَيْداً [1]

[1]. «رويدا» از ريشه «رود» بر وزن «عَود» در اصل به معناى رفت و آمد و تلاش براى انجام چيزى توأم با ملايمت است اين واژه معناى مصدرى دارد و توأم با تصغير است؛ يعنى مختصر مهلتى بده منصوب بودن رويداً آن است كه مفعول مطلق براى فعل محذوفى است، گويا در اصل چنين گفته شود: «امهل امهالا قليلا».