جدى به استقبال امورى بشتابى كه انديشمندان و اهل تجربه تو را از طلب آن بى‌نياز ساخته و زحمت آزمون آن را كشيده‌اند تا نيازمند به طلب و جستجو نباشى و از تلاش بيشتر آسوده خاطر گردى بنابراين آنچه از تجربيات نصيب ما شده، نصيب تو هم خواهد شد (بى آنكه زحمتى كشيده باشى) بلكه شايد پاره‌اى از آنچه بر ما مخفى شده (با گذشت زمان و تجربه بيشتر) بر تو روشن گردد.

شرح و تفسير انگيزه من براى نوشتن اين وصيت‌نامه‌

امام عليه السلام در اين بخش از وصيّت‌نامه‌اش (هفتمين بخش) بار ديگر به انگيزه خود در بيان اين وصيّت‌نامه طولانى و مملوّ از اندرزهاى نافع مى‌پردازد؛ انگيزه‌اى كه از دو بخش تشكيل مى‌شود: بخشى از آن در وجود امام عليه السلام و بخشى از آن در وجود امام مجتبى عليه السلام و خلاصه‌اش اين است كه سن من بالا رفته و مى‌ترسم اجلم فرا برسد به همين دليل اقدام به اين وصيّت‌نامه كردم و از سوى ديگر تو جوان هستى و آماده پذيرشِ حق. از اين مى‌ترسم سن تو بالا رود و آن آمادگى در تو نباشد. به اين دو دليل به اين وصيّت‌نامه مبادرت كردم.

نخست مى‌فرمايد: «پسرم! هنگامى كه ديدم سن من بالا رفته و ديدم قوايم به سستى گراييده، به اين وصيتم، براى تو مبادرت ورزيدم»؛ (أَيْ بُنَيَّ إِنِّي لَمَّا رَأَيْتُنِي قَدْ بَلَغْتُ سِنّاً، وَ رَأَيْتُنِي أَزْدَادُ وَهْناً، بَادَرْتُ بِوَصِيَّتِي إِلَيْكَ).

مى‌دانيم سن مبارك امام عليه السلام در آن زمان 60 سال يا كمى بيشتر بود و سن فرزندش بيش از 30 سال كه هنوز بقاياى جوانى را با خود داشت و اين درسى است براى همه پدران در برابر فرزندان، هنگامى كه سنين عمر آنها بالا مى‌رود پيش از آنكه اجل فرا رسد و يا فرزندانشان دوران جوانى و يا نوجوانى را كه آمادگى فراوان براى پذيرش حق در آن است، پشت سر بگذارند، آنچه را لازم‌