بخش ششم‌

وَ ذَكَرْتَ أَنَّهُ لَيْسَ لِي وَ لِأَصْحَابِي عِنْدَكَ إِلَّا السَّيْفُ، فَلَقَدْ أَضْحَكْتَ بَعْدَ اسْتِعْبَارٍ! مَتَى‌ أَلْفَيْتَ بَنِي عَبْدِ الْمُطَّلِبِ عَنِ الْأَعْدَاءِ نَاكِلِينَ وَ بِالسَّيْفِ مُخَوَّفِينَ‌

فَسَيَطْلُبُكَ مَنْ تَطْلُبُ، وَ يَقْرُبُ مِنْكَ مَا تَسْتَبْعِدُ، وَ أَنَا مُرْقِلٌ نَحْوَكَ فِي جَحْفَلٍ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَ الْأَنْصَارِ، وَ التَّابِعِينَ لَهُمْ بِإِحْسَانٍ، شَدِيدٍ زِحَامُهُمْ، سَاطِعٍ قَتَامُهُمْ، مُتَسَرْبِلِينَ سَرَابِيلَ الْمَوْتِ؛ أَحَبُّ اللِّقَاءِ إِلَيْهِمْ لِقَاءُ رَبِّهِمْ، وَ قَدْ صَحِبَتْهُمْ ذُرِّيَّةٌ بَدْرِيَّةٌ، وَ سُيُوفٌ هَاشِمِيَّةٌ، قَدْ عَرَفْتَ مَوَاقِعَ نِصَالِهَا فِي أَخِيكَ وَ خَالِكَ وَ جَدِّكَ وَ أَهْلِكَ «وَ ما هِيَ مِنَ الظَّالِمِينَ بِبَعِيدٍ».

ترجمه‌

تو (در نامه خود) گفته‌اى كه نزد تو براى من و يارانم جز شمشير چيزى نيست (و مرا به جنگ تهديد كردى) به راستى بعد از گريه مرت به خنده آوردى! چه زمان ياد دارى كه فرزندان عبد المطلب به دشمن پشت كرده باشند و از شمشير بترسند (و به گفته شاعر): «پس كمى صبر كن كه حريفت به ميدان مى‌آيد»، آرى به زودى آن كس كه او را دنبال مى‌كنى به تعقيب تو بر مى‌خيزد و آنچه را از آن فرار مى‌كنى در نزديكى خود خواهى يافت و من در ميان سپاهى عظيم از مهاجران و انصار و تابعان به سرعت به سوى تو خواهم آمد، لشكرى كه جمعيتشان به هم فشرده است و به هنگام حركت غبارشان آسمان را تيره و تار مى‌كند، آنها لباس شهادت در تن دارند و بهترين ملاقات براى آنها ملاقات با