در روايات اسلامى آمده، پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله هر پنج تكبيرى را كه مى‌گفت گروهى از فرشتگان با او بر حمزه نماز مى‌گذاردند و به اين ترتيب چهارده گروه از فرشتگان يكى پس از ديگرى آمدند و پشت سر پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله بر او نماز گزاردند. [1]

به هر حال هدف امام عليه السلام از اين سخن آن است كه اگر فضايل را از شهادت شروع كنيم برترين فضيلت از آنِ خاندان ماست، زيرا حمزه سيد الشهدا از ماست. درست است كه همه شهيدان مقام والايى دارند؛ ولى اين شهيد هاشمى مقامش از همه والاتر بود.

البته اين لقب براى حمزه، در مورد شهداى عصر پيغمبر صلى الله عليه و آله است و گر نه مقام امير مؤمنان على عليه السلام در شهادت بر مقام امام حسين عليه السلام و شهيدان كربلا مقام والاترى است. و جالب اينكه ابن ابى الحديد درباره شهادت امير مؤمنان عليه السلام نيز همين سخن را بيان كرده است. [2]

سپس امام عليه السلام در ادامه سخن به بيان فضيلت ديگرى از شهداى بنى‌هاشم پرداخته و داستان شهادت جعفر طيار را ذكر مى‌كند. خطاب به معاويه مى‌فرمايد: «آيا نمى‌بينى گروهى دستشان در ميدان جهاد قطع شد و هر كدام (در اسلام) مقام و منزلتى يافتند، ولى هنگامى كه اين جريان درباره يكى از ما رخ داد، لقب «طيار»، پرواز كننده در آسمان بهشت با دو بال به او داده شد»؛ (أَ وَ لَا تَرَى‌ أَنَّ قَوْماً قُطِّعَتْ أَيْدِيهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ- وَ لِكُلٍّ فَضْلٌ- حَتَّى‌ إِذَا فُعِلَ بِوَاحِدِنَا مَا فُعِلَ بِوَاحِدِهِمْ قِيلَ: «الطَّيَّارُ فِي الْجَنَّةِ وَذُو الْجَنَاحَيْنِ»).

در شرح نهج‌البلاغه مرحوم تسترى از مغازى واقدى چنين نقل شده است كه‌

[1]. اين حديث (هفتاد تكبير) به طور اجمال در كافى (ج 3، ص 186، باب من زاد على خمس تكبيرات، ح 3) آمده است ولى آنچه در بالا آمد كه پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله چهارده بار نماز با چهارده گروه از فرشتگان خواند در شرح نهج‌البلاغه ابن ميثم آمده است.

[2]. شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 15، ص 193.