و ساعاتى به آن حيوانات استراحت دهد و آن گاه كه به آب و علفزار مى‌رسد به آنها مهلت دهد (تا به اندازه كافى آب بنوشند و از علفها تغذيه كنند) تا هنگامى كه نزد ما مى‌آيند به اذن خدا فربه و سرحال باشند نه خسته و كوفته»؛ (وَ لْيُورِدْهَا مَا تَمُرُّ بِهِ مِنَ الْغُدُرِ [1]، وَ لَا يَعْدِلْ بِهَا عَنْ نَبْتِ الْأَرْضِ إِلَى‌ جَوَادِّ [2] الطُّرُقِ، وَ لْيُرَوِّحْهَا فِي السَّاعَاتِ وَ لْيُمْهِلْهَا عِنْدَ النِّطَافِ‌ [3] وَ الْأَعْشَابِ‌ [4]، حَتَّى‌ تَأْتِيَنَا بِإِذْنِ اللَّهِ بُدَّناً [5] مُنْقِيَاتٍ‌ [6]، غَيْرَ مُتْعَبَاتٍ وَ لَا مَجْهُودَاتٍ).

در اين چهار دستور اخير امام عليه السلام، بيشتر به آب و علف اين حيوانات نظر دارد. هدف آن است كه اينها تشنگى نكشند، گرسنه نشوند، در مسير راه به اندازه كافى آب بنوشند و در كنار جاده‌ها كه غالبا علف وجود دارد، از آن استفاده كنند.

اين دستورات افزون بر اينكه جنبه اخلاقى و انسانى دارد، به نفع بيت المال و نيازمندانى است كه از حقوق بيت‌المال بهره مى‌گيرند؛ لذا درآخر اين عبارات فرمود:

بايد چنان كنند كه اين حيوانات سالم و سرحال و چاق و فربه به نزد ما آيند.

در پايان اين نامه، به هدف نهايى اشاره كرده و مى‌فرمايد: «هدف اين است كه آنها را مطابق دستور خداوند و سنّت پيغمبرش صلى الله عليه و آله (در ميان نيازمندان) تقسيم كنيم (بى آنكه منافع شخصى در آن وجود داشته باشد)»؛ (لِنَقْسِمَهَا عَلَى‌ كِتَابِ اللَّهِ وَ سُنَّةِ نَبِيِّهِ صلى الله عليه و آله).

آن گاه اضافه مى‌كند: «عمل به اين برنامه پاداش تو را بيشتر و هدايت تو را افزون‌تر خواهد كرد إن شاءاللَّه»؛ (فَإِنَّ ذَلِكَ أَعْظَمُ لِأَجْرِكَ، وَ أَقْرَبُ لِرُشْدِكَ، إِنْ شَاءَ اللَّهُ).

[1]. «غدر» جمع «غدير» به معناى بركه آب است.

[2]. «جوادّ» جمع «جاده» به معناى راه وسيع است.

[3]. «نطاف» جمع «نطفه» به معناى آب زلال است.

[4]. «الاعشاب» جمع «عشب» بر وزن «قفل» به معناى گياهان سبز است.

[5]. «بدّن» جمع «بادن» به معناى حيوان چاق و فربه است.

[6]. «منقيات» جمع «منقية» به معنى حيوانى است كه چربى فراوان داشته باشد.