در واقع امام عليه السلام جنگجويان را به استفاده كردن از تمام وسائل جنگى آن زمان ترغيب مى‌كند آن هم استفاده در حد اعلى؛ نيزه را چنان بر پيكر دشمن وارد كنند كه در اندامش فرو رود و او را به خاك افكند و شمشير را چنان بر بدن او وارد سازند كه او را به خاك افكند و براى انجام اين كار بايد خود را تهييج كنند و هيجان لازم را در درون خويش به يارى خدا به وجود آورند، زيرا پيروزى از آن گروهى است كه سخت‌تر مى‌جنگند و سلاح خود را بر پيكر دشمن محكم‌تر مى‌كوبند.

در هفتمين و آخرين دستور مى‌فرمايد: «صداها را خاموش كنيد كه در بيرون راندن سستى بسيار مؤثر است»؛ (وَ أَمِيتُوا الْأَصْوَاتَ، فَإِنَّهُ أَطْرَدُ لِلْفَشَلِ).

آنها كه در جنگ داد و فرياد مى‌كنند از يك سو ممكن است نشانه ترس و وحشت در نظر دشمن باشد و سبب شود كه روحيّه دشمن بالا رود و از سوى ديگر به همان اندازه كه نيروى جسمى و فكرى صرف در فريادها مى‌شود از نيروى مبارزه با دشمن مى‌كاهد به همين دليل امام عليه السلام دستور مى‌دهد كه نيروى خود را صرف داد و فرياد نكنند و توجّه خود را به طور كامل معطوف به مبارزه با دشمن نمايند.

البته اين كار منافات با تكبيرهايى كه به هنگام پيروزى گفته مى‌شود ندارد حتى آن تكبيرها هم بايد محدود و حساب شده باشد و زياده‌روى در آن بر خلاف اين دستور است.

به همين دليل در داستان جنگ بدر مى‌خوانيم: هنگامى كه مشركان چشمشان به لشكر پيغمبر اسلام افتاد كه با تعداد كم در مقابل آنها حاضر شده بودند تصور كردند كه گروهى از مسلمانان در پشت تل‌ها كمين كرده‌اند تا در فرصت مناسب بيرون آيند و حمله كنند، لذا عمر بن وهب را با جماعتى براى تحقيق درباره اين مطلب در اطراف ميدان فرستادند. عمر بن وهب گرداگرد لشكر اسلام را