نام کتاب : پيام امام امير المومنين(ع) نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 9 صفحه : 196
اين درسى است براى اصحاب و يارانش تا بدانند با كه مىجنگند و براى چه جهاد
مىكنند.
آن گاه در پايان اين دعا بار ديگر دست توسّل را به دامان لطف پروردگار زده، با
تعبيرى كه از صفاى دل و نورانيّت باطن و محبّت به همه كس حتى به دشمن حكايت مىكند
عرضه مىدارد: «خداوندا! شكايت خود را به سوى تو مىآوريم كه پيامبرمان از ميان ما
رفته، دشمنان ما فراوان گشته و خواستهها و اهدافمان مختلف و متشتّت شده است.
پروردگارا! ميان ما و قوم ما به حق داورى كن (و درهاى پيروزى، صلح و عدالت را به
روى ما بگشا) كه تو بهترين داورى كنندگانى»؛ (اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكُو إِلَيْكَ غَيْبَةَ نَبِيِّنَا، وَ كَثْرَةَ
عَدُوِّنَا، وَ تَشَتُّتَ أَهْوَائِنَا
«رَبَّنَا افْتَحْ[1] بَيْنَنا وَ بَيْنَ قَوْمِنا بِالْحَقِّ وَ أَنْتَ خَيْرُ
الْفاتِحِينَ»). [2]
اين تعبيرات بيانگر نهايت لطف و محبّت امام عليه السلام حتى نسبت به دشمنان
فريب خورده و گمراه اوست تعبير به «قَوْمِنا» و تعبير به (داورى كن) به جاى (پيروز
نما) و تعبيراتى كه با صيغه جمع بيان شده «غَيْبَةَ
نَبِيِّنَا، وَ تَشَتُّتَ أَهْوَائِنَا» همه
نشان مىدهد كه هدف نهايى امام عليه السلام آن است كه آنها به سوى حق باز گردند و
با ساير مسلمانان دست به دست هم دهند و در برابر دشمنان بايستند.
[1]. «افتح» از ريشه «فتح» گاه به
معناى پيروزى و گاه به معناى گشودن و گاه به معناى داورى كردن است كه همه آنها به
نوعى گشودن محسوب مىشود.