يارانش را به اين نكته توجّه مى‌داد كه اين جنگ براى برترى‌جويى و غلبه بر دشمن به منظور رسيدن به مال و مقام نيست، بلكه جهادى است كه از مهم‌ترين عبادتها محسوب مى‌شود و بايد به نام خدا و به ياد خدا در اين ميدان گام نهاد و پيروزى خود را از او خواست، با نيّتى خالص گام برداشت و با قلبى مملوّ از عشقِ خدا بر دشمنان حق حمله آورد.

نخست عرضه مى‌دارد: «خداوندا! قلب‌ها به تو پيوسته، گردن‌ها به سوى تو كشيده شده، چشمها به جانب تو خيره گشته، قدم‌ها در راه تو جابجا شده و بدن‌ها فرسوده گرديده است»؛ (اللَّهُمَّ إِلَيْكَ أَفْضَتِ‌ [1] الْقُلُوبُ وَ مُدَّتِ الْأَعْنَاقُ وَ شَخَصَتِ‌ [2] الْأَبْصَارُ وَ نُقِلَتِ الْأَقْدَامُ وَ أُنْضِيَتِ‌ [3] الْأَبْدَانُ).

اشاره به اينكه هدف نهايى تويى و هر گامى كه بر مى‌داريم براى تو و به سوى توست.

آرى مجاهدان اسلام در تمام برنامه‌هايى كه دارند هدفشان خداست، لذا قرآن مجيد مى‌فرمايد:

« «ما كانَ لِأَهْلِ الْمَدينَةِ وَ مَنْ حَوْلَهُمْ مِّنَ الْأَعْرابِ أَنْ يَتَخَلَّفُوا عَنْ رَّسُولِ اللَّهِ وَ لا يَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ لا يُصيبُهُمْ ظَمَأٌ وَ لا نَصَبٌ وَ لا مَخْمَصَةٌ فِي سَبيلِ اللَّهِ وَ لا يَطَؤُنَ مَوْطِئاً يَغيظُ الْكُفَّارَ وَ لا يَنالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَيْلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صالِحٌ إِنَّ اللَّهَ لا يُضيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنينَ* وَ لا يُنْفِقُونَ نَفَقَةً صَغيرَةً وَ لا كَبيرَةً وَ لا يَقْطَعُونَ وادِياً إِلَّا كُتِبَ لَهُمْ لِيَجْزِيَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ»؛ سزاوار نيست كه اهل مدينه و كسانى از اعراب باديه‌نشين كه اطراف آنها هستند، از پيامبر خدا جدا

[1]. «افضت» از ريشه «افضاء» و «فضا» گرفته شده و به معناى وصول به چيزى است، گويى در فضاء او وارد شده است.

[2]. «شخصت» از ريشه «شخوص» به معنى خيره شدن چشم است به چيزى به گونه‌اى كه پلك را باز و بسته نكند.

[3]. «انضيت» از ريشه «انضاء» به معناى لاغر و نحيف كردن بدن انسان يا حيوان است و به معناى فرسوده و رنجور ساختن نيز آمده است.