بخش دوم‌

و أمّا ما ذكرتما من أمر الأسوة، فإنّ ذلك أمر لم أحكم أنا فيه برأيي، و لا وليته هوى منّي، بل وجدت أنا و أنتما ما جاء به رسول اللّه صلّى اللّه عليه و اله قد فرغ منه، فلم أحتج إليكما فيما قد فرغ اللّه من قسمه، و أمضى فيه حكمه، فليس لكما، و اللّه، عندي و لا لغيركما في هذا عتبى. أخذ اللّه بقلوبنا و قلوبكم إلى الحقّ، و ألهمنا و إيّاكم الصّبر.

ثمّ قال عليه السّلام: رحم اللّه رجلا رأى حقّا فأعان عليه، أو رأى جورا فردّه، و كان عونا بالحقّ على صاحبه.

ترجمه اين حكم، حكم خداست‌

امّا اعتراضى كه شما در امر «تقسيم بيت المال به طور مساوى» (بر من) داشتيد اين حكمى نبوده كه به رأى خود صادر كرده باشم يا مطابق خواسته دلم باشد؛ بلكه من و شما مى‌دانيم اين همان دستورى است كه پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله آورده و انجام داده است، بنابراين من در چيزى كه خداوند آن را روشن ساخته و حكمش را صادر فرموده نيازى به مشورت با شما نداشتم. به خدا سوگند! نه شما و نه غير شما نمى‌توانند در اين موضوع اعتراضى به من داشته باشند (تا لازم باشد رضايتتان را جلب كنم) خداوند دلهاى ما و شما را به حق متوجّه سازد و شكيبايى و استقامت را (براى تحمّل حق) به ما الهام كند.

سپس امام عليه السّلام فرمود: خدا رحمت كند كسى را كه هرگاه حقى را ببيند آن را يارى كند و اگر ستمى را مشاهده كرد آن را دفع نمايد و به يارى صاحب حق برخيزد (و برضدّ ستمگر قيام كند).