جمله‌ «يخبركم حلمهم عن علمهم» نشان مى‌دهد كه ميان اين دو صفت «حلم» و «علم» رابطه نزديكى برقرار است، زيرا افراد جاهل بردبار نيستند و در برابر حوادث مختلف و سؤالاتى كه از آنها مى‌شود به زودى خشمگين و ناراحت مى‌شوند؛ ولى عالمان عميق در برابر اين‌گونه موضوعات خونسرد و بردبارند. و همچنين رابطه ميان ظاهر و باطن را كه در غالب موارد كه حسن ظاهر و رفتار و كردار دليل بر حسن باطن است و نيز رابطه سكوت را با منطق حكيمانه روشن مى‌سازد و تجربه نشان داده آنها كه كمتر سخن مى‌گويند گزيده‌تر و حساب شده‌تر حرف مى‌زنند، چنان‌كه در حديث آمده است: «قال رسول اللّه: إذا رأيتم المؤمن صموتا فادنوا منه فإنّه يلقى الحكمة؛ هنگامى كه فرد با ايمان را خاموش و كم‌حرف ببينيد به او نزديك شويد كه سخنان حكمت‌آميز مى‌گويد». [1]

آنگاه در ششمين و هفتمين اوصاف آنها مى‌فرمايد: «هرگز با حق مخالفت نمى‌كنند و در آن اختلاف ندارند»؛ (لا يخالفون الحقّ و لا يختلفون فيه).

دليل آن هم روشن است. آنها از يك‌سو داراى مقام عصمت و از سوى ديگر احاطه كامل به احكام خدا و وحى الهى و سنّت پيامبر دارند و كسى كه چنين باشد نه گامى برخلاف حق برمى‌دارد و نه اختلافى در آن پيدا مى‌كند.

حديث معروف نبوى كه مى‌فرمايد: «علىّ مع الحقّ معه و الحقّ معه و على لسانه و الحقّ يدور حيث ما دار علىّ؛ على با حق و حق با اوست و بر زبان او جارى مى‌شود و هرگونه على بگردد حق با او مى‌گردد».

در تعبير ديگرى از همان حضرت مى‌خوانيم: «علىّ مع الحقّ و القرآن، و الحقّ و القرآن مع علىّ و لن يفترقا حتّى يردا علىّ الحوض؛ على همراه حق و همراه قرآن است و حق و قرآن همراه على است و هرگز اين دو از يكديگر جدا نمى‌شوند.» [2]

[1]. بحار الانوار، ج 1، ص 154.

[2]. مرحوم علّامه امينى اين دو حديث را با عبارات متفاوت؛ امّا قريب المعنى از منابع مختلف اهل سنّت مانند: مناقب خوارزمى، فرائد السمطين حموينى، و ربيع الابرار زمخشرى، و الامامة و السياسة ابن قتيبه و جز آنها نقل كرده است. (الغدير، ج 3، ص 178 به بعد).