233 و من كلام له عليه السّلام بعد أن أقدم أحدهم على الكلام فحصر، و هو في فضل أهل البيت، و وصف فساد الزّمان‌

از سخنان امام عليه السّلام است اين سخن را هنگامى ايراد فرمود كه بعضى از يارانش (جعدة بن حبيره) نتوانست در منبر سخن بگويد. اين سخن درباره فضايل اهل بيت عليهم السّلام و وضع نابسامان مردم در آن عصر است. [1]

خطبه در يك نگاه‌

اين خطبه از دو بخش تشكيل شده است:

[1]. سند خطبه:

ابن ابى الحديد در شرح نهج البلاغه هنگامى كه به اين خطبه مى‌رسد، چنين مى‌گويد: بدانيد اين كلام را امير مؤمنان عليه السّلام در حادثه‌اى كه ايجاب مى‌كرد چنين سخنى را بيان كند، ذكر فرمود و آن اينكه به خواهرزاده‌اش جعدة بن حبيره مخذومى دستور داد براى مردم خطبه‌اى بخواند. او به منبر رفت؛ ولى (ابهّت حضرت و جمعيّت او را گرفت و) نتوانست سخن بگويد و از منبر پايين آمد. امير مؤمنان شخصا بر منبر قرار گرفت و خطبه طولانى بيان فرمود كه سيّد رضى بخش كوچكى از آن را در اينجا آورده است (و از اين سخن روشن مى‌شود كه خطبه را از جاى ديگرى گرفته است). مرحوم كلينى نيز در روضه كافى و آمدى در غرر الحكم با تفاوتى آن را آورده‌اند. زمخشرى نيز در جلد اوّل كتاب ربيع الابرار بخشى از آن را ذكر كرده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 3، ص 179).