228 و من كلام له عليه السّلام يريد به بعض أصحابه‌

از سخنان امام عليه السّلام است كه اشاره به بعضى از يارانش مى‌كند. [1]

خطبه در يك نگاه‌

اين كلام كوتاه تعريف از شخصيتى مى‌كند كه در دوران زندگى خود، وظايف خويش را انجام داد و پاكدامن از دنيا رفت و در حفظ سنّت پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و اطاعت پروردگار كوشيد.

در مورد اينكه اين شخص چه كسى بوده، ميان شارحان نهج البلاغه اختلاف شديدى است. شارحان اهل تسنن مانند ابن ابى الحديد و محمد عبده، اين سخن را اشاره به خليفه دوم مى‌دانند و مى‌گويند على عليه السّلام آن را بعد از فوت عمر گفت در حالى كه چنين چيزى با خطبه‌هاى ديگر نهج البلاغه هماهنگ نيست، زيرا

[1]. سند خطبه:

تنها كسى كه بخشى از اين خطبه را قبل از سيّد رضى از على عليه السّلام نقل كرده طبرى است كه آن را ضمن داستانى از مغيرة بن شعبه نقل كرده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 3، ص 171).