تو مرا به مصالح خودم راهنمايى كن و قلبم را به سوى آنچه رشد و صلاح من است رهبرى فرما كه اين كار از هدايتهاى تو بى‌سابقه و دور نيست و برآوردن چنين خواسته‌هايى براى تو تازگى ندارد»؛ (اللّهم إن فههت‌ [1] عن مسألتي، أو عميت عن طلبتي، فدلني على مصالحي، و خذ بقلبي إلى مراشدي، فليس ذلك بنكر من هداياتك، و لا ببدع من كفاياتك).

اين‌گونه دعا، نهايت ادب را در پيشگاه خدا در بردارد و در ضمن، جامعيّتى نسبت به تمام درخواستها در آن ديده مى‌شود و اين واقعيت را بيان مى‌كند كه ماهر قدر نسبت به خواسته‌ها و مصالح خود آگاهى داشته باشيم باز هم امور زيادى است كه يا از نظر ما پنهان مى‌شود و يا در تشخيص آن به خطا مى‌افتيم؛ ولى خداوند از ما آگاه‌تر به مصالح و مفاسد ماست، از او مى‌خواهيم كه ما را به مصالحمان رهنمون گردد و آنچه را از خدا مى‌خواهيم همان باشد كه خير و صلاح ما در آن است و اين از لطف خدا هرگز بعيد نيست.

در اينجا حديث جالبى از امام زين العابدين على بن الحسين عليه السّلام نقل شده است. به آن حضرت عرض كردند حسن بصرى چنين مى‌گويد: «ليس العجب ممّن هلك كيف هلك و إنّما العجب ممّن نجى كيف نجى؛ تعجّب نيست از كسانى كه گمراه مى‌شوند چگونه گمراه شدند، بلكه تعجب از كسانى است كه هدايت مى‌يابند چگونه هدايت مى‌يابند».

امام عليه السّلام فرمود: امّا من چيز ديگرى مى‌گويم، مى‌گويم: «ليس العجب ممّن نجى كيف نجى و إنّما العجب ممّن هلك كيف هلك مع سعة رحمة اللّه؛ تعجب نيست از كسانى كه نجات يافته‌اند چگونه نجات يافته‌اند تعجب از كسانى است كه گمراه شدند، چگونه گمراه شدند با آن همه وسعت رحمت الهى». [2]

[1]. «فههت» از ريشه «فهاهة» بر وزن «كرامه» به معناى عجز و ناتوانى و فراموش كارى گرفته شده است.

[2]. بحار الانوار، ج 75، ص 153، ح 17.