227 و من دعاء له عليه السّلام يلجأ فيه إلى اللّه ليهديه إلى الرّشاد

از دعاهاى امام عليه السّلام است و در آن از خداوند تقاضاى هدايت به خير و صلاح مى‌كند. [1]

خطبه (دعا) در يك نگاه‌

اين دعا كه از دعاهاى بسيار پرمعنا با مضامين عالى است در واقع از دو بخش تشكيل شده است: در بخش اوّل سخن از محبّت خداوند نسبت به بندگان و توكّل كنندگان بر او و آگاهى از اسرار درون آنهاست.

[1]. سند خطبه (دعا):

تنها كتابى كه اين دعا در آن وارد شده و نشان مى‌دهد از منبعى غير از نهج البلاغه گرفته شده، اضافاتى دارد كه معلوم مى‌شود از منبعى غير از نهج البلاغه آن را گرفته است «صحيفه علويه اوّلى» است كه عالم بزرگوار «سماهجى» آن را گردآورى كرده است و در مصباح شيخ طوسى نيز آمده است كه امام سجاد زين العابدين عليه السّلام اين دعا را بعد از ركعت سيزدهم و چهاردهم روز جمعه قرائت مى‌فرمود. (مصادر نهج البلاغه، ج 3، ص 170).

قابل توجّه اينكه سماهجى كه نام او شيخ عبد اللّه بن صالح بن على بن احمد البحرانى است منسوب به «سماهيج» كه قريه‌اى است در يكى از جزاير اطراف بحرين، از علماى قرن دوازده هجرى است كه مردى غيور و عامل به معروف و ناهى از منكر بود و آثارى دارد كه از جمله آنها «صحيفه علويه اولى» است و در سال 1135 در بهبهان چشم از دنيا فروبست. (مصادر نهج البلاغه، ج 1، ص 81).