چيز را با خود مى‌برد؛ نسيمى كه مايه حيات و نشاط است اگر سريع‌تر از حدّ معمول بورزد، طوفانى مى‌شود كه درختان را از ريشه مى‌كند و انسانها را به هوا پرتاب مى‌كند؛ خورشيدى كه نورش زندگى آفرين است اگر بيش از حدّ بتابد انسان گرمازده مى‌شود و خطر مرگ او را تهديد مى‌كند؛ زمينى كه بستر آرامش انسان است و همه بركات را از آن مى‌گيرد اگر سر به طغيان بر دارد و زلزله‌هايى روى دهد گاه شهرهايى را كه صدها سال در عمران و آبادى آن كوشيده‌اند در چند ثانيه به تلّى از خاك مبدّل مى‌سازد.

آفات گياهى، طغيان درياها، هجوم انواع بيماريهاى فراگير از زمين و هوا و آب و غذا، هر كدام مى‌تواند حيات انسان را تهديد كند. هنگامى كه به ملخها فرمان حمله داده شود و لشكر عظيم آنها از هر سو حمله‌ور شوند برگها و ساقه‌ها و محصولات درختان را نابود مى‌كنند بى‌آنكه هيچ كس- حتّى با وسايل پيشرفته امروز- بتواند جلوى آنها را بگيرد.

اينها مربوط به حوادث طبيعى بود آفات اجتماعى نيز از آن كمتر نيست جنگهاى خونين كه همچون آتشفشان هر روز در گوشه‌اى جهان ظاهر مى‌شود دائما حيات انسان را تهديد مى‌كند.

رقابتهاى ويرانگر در تصاحب پستهاى سياسى و مسائل اقتصادى همه روز گروهى را بر خاك سياه مى‌نشاند و يا در كام مرگ فرومى‌برد.

اختلافات خانوادگى كه منجر به طلاق و از هم پاشيدگى خانواده‌ها مى‌شود نافرمانى فرزندان، خيانت شركا و دوستان ناباب و ضربات شكننده منافقان، هر يك عاملى است براى تهديد حيات انسان و يا آرامش او.

بنابراين بايد با تمام وجود به اين سخن مولايمان رو بياوريم كه: «دار بالبلاء محفوفة». [1]

[1]. در شرح خطبه 145 نيز توضيحات بيشترى در اين رابطه مى‌خوانيد.