226 و من خطبة له عليه السّلام في التّنفير من الدّنيا

از خطبه‌هاى امام عليه السّلام است كه در متنفّر ساختن از زرق و برق دنيا ايراد فرموده است. [1]

خطبه در يك نگاه‌

اين خطبه در واقع از سه بخش تشكيل شده و هر يك ناظر به مطلبى است كه مكمّل مطلب ديگر است:

در بخش اوّل امام عليه السّلام به معرفى دنيا مى‌پردازد كه سرايى است ناپايدار و ناامن‌

[1]. سند خطبه:

اين خطبه را متّقى هندى از فقهاى عامّه در كتاب كنز العمّال آورده، مى‌گويد: دينورى و ابن عساكر از عبد اللّه بن صالح عجلى از پدرش چنين نقل مى‌كند كه روزى على بن ابى طالب عليه السّلام خطبه‌اى براى ما خواند. نخست حمد و ثناى الهى بجا آورد و درود بر پيامبر فرستاد و بعد فرمود: «عباد اللّه لا تغرّنّكم الحياة الدّنيا فإنّها دار بالبلاء محفوفة و بالغدر معروفة ...» و نيز سبط بن جوزى در تذكرة الخواصّ آن را با اضافاتى نقل كرده و مى‌گويد: اين خطبه (به جهت فصاحت و بلاغتش) به عنوان «خطبه بالغه» معروف است. سپس نقل مى‌كند كه ابو نعيم نيز در كتاب حليه بخشى از اين خطبه را آورده است. خطيب خوارزمى نيز در كتاب مناقب آن را با اضافاتى نقل كرده است. نويسنده مصادر نهج البلاغه بعد از اشاره به مطالب بالا مى‌گويد: با اين نقل گسترده‌اى كه از خطبه در كتب اهل سنّت آمده، نيازى نمى‌بينيم كه راويان اين خطبه را از علماى اماميّه شرح دهيم. (مصادر نهج البلاغه، ج 3، ص 167.)