و بزرگى كه مأمور به آن بوده‌اند و كوتاهى كرده‌اند يا از آن نهى شده بودند و مرتكب گشته‌اند حساب مى‌كنند و سنگينى بار خطاهايشان را بر دوش خود احساس كرده كه از كشيدن اين بار سنگين ناتوانند و در نتيجه گريه گلويشان را فشرده و با صداى بلند همراه با يكديگر ضجّه مى‌زنند و در پيشگاه پروردگارشان در مقام اظهار ندامت و اعتراف به تقصير آمده‌اند»؛ (فلو مثّلتهم‌ [1] لعقلك في مقاومهم‌ [2] المحمودة، و مجالسهم المشهودة، و قد نشروا دواوين‌ [3] أعمالهم، و فرغوا لمحاسبة أنفسهم على كلّ صغيرة و كبيرة أمروا بها فقصّروا عنها، أو نهوا عنها ففرّطوا فيها، و حمّلوا ثقل أوزارهم‌ [4] ظهورهم، فضعفوا عن الاستقلال بها، فنشجوا [5] نشيجا، و تجاوبوا [6] نجيبا [7]، يعجّون‌ [8] إلى ربّهم من مقام ندّم و اعتراف).

سپس امام عليه السّلام بعد از ذكر حالات و اولياء اللّه كه چگونه آنها مراقب حالات خويش و مشغول محاسبه اعمال خود هستند و چگونه در برابر كوتاهى‌هايى كه از آنها سرزده، عكس العمل نشان مى‌دهند و به درگاه خدا مى‌نالند، به نتيجه آن پرداخته مى‌فرمايد: « (اگر آن حالات و آن عوالم معنوى را در نظر مجسّم كنى) خواهى ديد كه آنان نشانه‌هاى هدايت و چراغهاى پرفروغ برطرف كننده تاريكيها هستند. فرشتگان آنها را درميان گرفته و آرامش و سكينه الهى بر آنها نازل شده، درهاى آسمان به رويشان گشوده و جايگاه و مقامهاى والاى كرامت‌

[1]. «مثلتهم» از ريشه «تمثيل» بر وزن «حلول» به معناى مجسم ساختن گرفته شده است.

[2]. «مقاوم» جمع «مقام» به معناى جايگاه است خواه جايگاه معنوى باشد يا جايگاه جسمانى.

[3]. «دواوين» جمع «ديوان» به معناى دفتر و در اينجا به معناى نامه عمل است.

[4]. «اوزار» جمع «حرز» بر وزن «حسرز» به معناى بار سنگين است و در اينجا به معناى بار سنگين مسئوليّتهاست.

[5]. «نشيج» به معناى گلوگير شدن از گريه و رفت و آمد صدا در گلو بر اثر گريه است كه در فارسى هق‌هق كردن به آن گفته مى‌شود.

[6]. «تجاوبوا» از ريشه «تجاوب» به معناى پاسخ دادن به يكديگر و هماهنگ شدن است و در اينجا اشاره به گروهى است كه در يك مجلس مى‌نشينند و باهم مى‌گريند.

[7]. «نحيب» به معناى گريه شديد و شيون كردن است.

[8]. «يعجون» از ريشه «عج» بر وزن «حج» به معناى فرياد زدن است.