222 و من كلام له عليه السّلام قاله عند تلاوته: «يُسَبِّحُ لَهُ فِيها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ‌ [1] رِجالٌ لا تُلْهِيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ» [2]

از سخنان امام عليه السّلام است كه به هنگام تلاوت آيات بالا بيان فرموده (آياتى كه ترجمه‌اش چنين است:) «صبح و شام در آنها (در آن خانه‌هايى كه از نور خدا روشن است) مردانى تسبيح مى‌گويند كه نه تجارت و نه معامله‌اى آنها را از ياد خدا غافل مى‌كند». [3]

خطبه در يك نگاه‌

در اين خطبه چند بخش مهم وجود دارد:

[1]. «آصال» جمع «أصل» بر وزن «رسل» و آن هم جمع اصيل از ريشه اصل به معناى عصر يا آخر روز است چرا كه اصل و پايه شب محسوب مى‌شود.

[2]. نور، آيه 36- 37.

[3]. سند خطبه:

در كتاب مصادر نهج البلاغه مدرك ديگرى كه براى بخشى از اين خطبه ذكر كرده، غرور الحكم آمدى است كه در حرف الف، بخش نخستين اين خطبه را آورده و با نهج البلاغه تفاوتهايى دارد. اين تفاوتها به خوبى نشان مى‌دهد كه خطبه را از منبع ديگرى اخذ نموده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 3، ص 151)