مى‌شد؛ ولى پس از پوسيدن و متلاشى شدن ديگر هيچ كارايى ندارد، و به همين دليل امام عليه السّلام مى‌فرمايد: حشرات گوش آنها را از كار مى‌اندازند و سرمه خاك چشم آنان را و پاره شدن زبان نطق آنان را.

آنگاه در تكميل اين سخن در يك جمله به صورت جمع‌بندى مى‌فرمايد:

«آنها در هر شدّت و سختى حالات ناراحت كننده‌اى دارند كه هرگز دگرگون نمى‌شود (و به سوى خوبى نمى‌گرايد) و بلاى فراگيرى كه هيچ گاه بر طرف نمى‌گردد»؛ (لهم في كلّ فظاعة صفة حال لا تنقل، و غمرة [1] لا تنجلي).

اشاره به اينكه مصيبت بزرگ آنان اين است كه اين گرفتاريها زايل نمى‌شود، بلكه روز به روز پيچيده‌تر مى‌گردد؛ بدبختى آنان در اين است كه آينده روشنى در پيش رو ندارند هر چه زمان بگذرد بدن متلاشى‌تر و استخوانها پوسيده‌تر مى‌شود.

(1). «غمره» در اصل به معناى آبى است كه فراگير باشد و اشيايى را بپوشاند؛ سپس به معناى هر امر فراگير شديد به كار رفته است.