اين كلام را على ابن محمد شاكر ليثى در كتاب عيون الحكم و المواعظ كه در سال
453 هجرى تأليف شده و قاعدتا از سيّد رضى متأخر بوده است آورده؛ ولى تفاوت و
تعبيرات در جملههاى متعددى از اين خطبه به خوبى نشان مىدهد كه آن را از منبع
ديگرى غير از نهج البلاغه گرفته. ابن اثير نيز در كتاب النهايه لغات پيچيده اين
خطبه را تفسير كرده (و احتمالا او هم منبع ديگرى غير از نهج البلاغه در دست داشته
است) (مصادر نهج البلاغه، ج 3، ص 145 با كمى تلخيص).