اللّهمّ إنّى أستعديك على قريش و من أعانهم؛ فإنّهم قد قطعوا رحمي و أكفؤوا إنّائي، و أجمعوا على منازعتي حقّا كنت أولى به من غيري، و قالوا:

ألّا إنّ في الحقّ أن تأخذه، و في الحقّ أن تمنّعه، فاصبر مغموما، أو مت متأسّفا. فنظرت فإذا ليس لي رافد، و لا ذابّ و لامساعد، إلّا أهل بيتي؛ فضننت بهم عن المنيّة، فأغضيت على القذى، و جرعت ريقي على الشّجا، و صبرت من كظم الغيظ على أمرّ من العلقم، و آلم للقلب من و خز الشّفار.

قال الشّريف رضي اللّه عنه: و قد مضى هذا الكلام في أثناء خطبة متقدّمة، إلّا أنّي ذكرته هاهنا لاختلاف الرّوايتين.

ترجمه‌

خداوندا من از قريش و كسانى كه آنها را يارى كردند (تا خلافت را از مسير اصلى منحرف سازند) به تو شكايت مى‌آورم، آنها پيوند خويشاونديم را قطع كردند و پيمانه حقم را واژگون ساختند و همگى براى مبارزه با من در مورد حقى كه از همه به آن سزاوارتر بودم، همدست شدند و گفتند: اى على! بدان پاره‌اى از حقوق را بايد بگيرى و پاره‌اى ديگر را بايد از آن محروم شوى (و حق خلافت از نوع دوم است) اكنون يا با غم و اندوه بساز يا با تأسف بمير!! من نگاه كردم (و جوانب كار را بررسى نمودم) ديدم نه پشتيبانى دارم نه مدافعى و نه ياورى جز اهل بيتم كه راضى نبودم جانشان را به خطر بيفكنم، لذا چشمان پر از خاشاك خود را برهم نهادم و همچون كسى كه استخوان در گلويش گير كرده باشد آب دهان فروبردم و با خويشتن‌دارى و فروبردن خشم در برابر چيزى كه از حنظل تلخ‌تر و از تيزى تيغ و خنجر بر قلب دردناك‌تر بود شكيبايى كردم!