أرضهم بالخسفة خوار السّكّة [1] المحماة [2] في الأرض الخوّارة).

سخن مولا اشاره‌اى به معجزه حضرت صالح پيامبر قوم ثمود دارد كه وقتى از آن حضرت معجزه خواستند، به فرمان خدا ناگهان شتر ماده‌اى از دل سنگهاى كوه بيرون آمد! همگى ديدند، گروهى ايمان آوردند و گروه بيشترى راه عناد و انكار را پيش گرفتند. حضرت صالح توصيه كرد كه به اين شتر كمترين آزارى نرسانيد كه عذاب الهى به سراغ شما خواهد آمد، آنها به اين سخن اعتنا نكردند و آن شتر را با ضرباتى بر پاى او كشتند و زلزله عظيمى آمد. زمين آنها را شكافت و كافران و خانه‌هايشان در دل زمين فرورفت.

معروف اين است كه قاتل اين شتر مرد سنگدلى به نام «غدّار بن سالف» بود؛ ولى در آيه قرآن جمله‌ «فَعَقَرُوها» (آن شتر را از پاى درآوردند) به صورت صيغه جمع آمده است، زيرا همگى به عمل او راضى بودند و اين رضايت خود را با دعوت كردن و تشويق او به انجام دادن اين عمل زشت، ابراز كردند، همان‌گونه كه در آيه 29 سوره قمر آمده است: « «فَنادَوْا صاحِبَهُمْ فَتَعاطى‌ فَعَقَرَ»؛ آنها يكى از ياران خود را صدا زدند، او به سراغ اين كار آمد و (ناقه را) پى كرد».

جمله‌ «خارت أرضهم بالخسفة خوار السّكّة المحماة» اشاره به اين است:

هنگامى كه ميخ آهنين در آتش گداخته شود با سرعت بيشترى در زمين فرو مى‌رود آن هم در زمين نرم. آرى! شهر و آبادى آنها به همين سرعت در درون زمين بر اثر زلزله‌اى وحشتناك فرورفت.

سپس امام عليه السّلام در بخش سوم اين خطبه به همه انسانها هشدار مى‌دهد و مى‌فرمايد: «اى مردم! آن كس كه راه واضح و آشكار را بپويد به آب مى‌رسد؛ امّا كسى كه مخالفت كند در بيابان سرگردان خواهد شد (و تشنه كام جان مى‌دهد)»؛

[1]. «سكّه» به معناى ميخ و گاوآهن است.

[2]. «محماة» اسم مفعول از ريشه «احماء» به معناى داغ كردن و گداختن گرفته شده، بنابراين «محماة» به چيزى مى‌گويند كه در آتش گداخته شده باشد.