اللّهمّ أيّما عبد من عبادك سمع مقالتنا العادلة غير الجائرة، و المصلحة غير المفسدة، في الدّين و الدّنيا، فأبى بعد سمعه لها إلّا النّكوص عن نصرتك، و الإبطاء عن إعزاز دينك، فإنّا نستشهدك عليه يا أكبر الشّاهدين شهادة، و نستشهد عليه جميع ما أسكنته أرضك و سماواتك، ثمّ أنت بعد المغني عن نصره، و الآخذ له بذنبه.

ترجمه‌

خداوندا! هر يك از بندگانت گفتار عادلانه و دور از ستم و اصلاح كننده و بى‌مفسده ما را در امر دين و دنيا بشنود و پس از شنيدن از يارى آيين تو و اعزاز دينت سرباز زند و كندى كند. ما تو را بر كار خلاف او به شهادت مى‌طلبيم. اى كسى كه بزرگ‌ترين شاهدانى! همچنين همه آنها را كه در زمين و آسمانهايت سكونت بخشيده‌اى، گواه برضدّ او مى‌آوريم؛ و با اين حال مى‌دانيم كه ما را از يارى او بى‌نياز مى‌سازى و او را به گناهش خواهى گرفت (و كيفر خواهى داد).

شرح و تفسير سزاى متخلّفان‌

قرائن نشان مى‌دهد كه اين چند جمله پرمعنا و پر از سوز و گداز، بخشى از خطبه طولانى‌ترى بوده كه مرحوم سيّد رضى اين قسمت را گزينش كرده و جداگانه آورده است.

بعضى معتقدند اين كلام ذيل خطبه 198 قرار داشته است. [1]

[1]. تمام نهج البلاغه، ص 491.