بخش دوم‌

و جبل جلاميدها، و نشوز متونها و أطوادها، فأرساها في مراسيها، و ألزمها قراراتها. فمضت رؤوسها في الهواء، ورست أصولها في الماء، فأنهد جبالها عن سهولها، و أساخ قواعدها في متون أقطارها و مواضع أنصابها، فأشهق قلالها، و أطال أنشازها، و جعلها للأرض عمادا، و أرّزها فيها أوتادا، فسكنت على حركتها من أن تميد بأهلها، أو تسيخ بحملها، أو تزول عن مواضعها. فسبحان من أمسكها بعد موجان مياهها، و أجمدها بعد رطوبة أكنافها، فجعلها لخلقه مهادا، و بسطها لهم فراشا! فوق بحر لجّيّ راكد لا يجري، و قائم لا يسري، تكركره الرّياح العواصف، و تمخضه الغمام الذّوارف؛ «إنّ في ذلك لعبرة لمن يخشى».

ترجمه‌

خداوند بعد از آفرينش زمين، صخره‌ها و تپّه‌ها و كوههاى استوار آن را آفريد و آنها را در جايگاه خود ثابت نگه داشت و در قرارگاهشان مستقر نمود، قلّه‌هاى آنها در هوا پيشروى كرد و ريشه‌هاى آنها در آب فرورفت و به اين ترتيب، كوهها را از سطح زمين بالا كشيد و پايه‌هاى آنها را در اعماق زمين و قرارگاهشان را ثابت نگه داشت، قلّه‌ها را مرتفع ساخت و تپّه‌ها را گسترش داد و كوهها را تكيه‌گاه زمين و همچون ميخهايى در آن كوبيد؛ به‌گونه‌اى كه زمين در عين حركت، آرام گرفت، تا اهل خود را در اضطراب فرونبرد؛ يا آنچه را كه بر دوش حمل كرده، فرو نيندازد، يا از جايگاه خويش زايل نگردد؛ پس منزّه است آن‌كس كه زمين را درميان آن همه امواج ناآرام ثابت نگه داشت؛ دوران رطوبت جوانب‌