ما سياستهاى خودكامه نيز از آنها حمايت مى‌كنند، زيرا آنها پيروان خود را از دخالت در سياست، منع مى‌كنند و راه را براى استعمار و استبداد هموار مى‌سازند.

2. رسيدن به مقامات عرفانى صوفيگرى- به عكس رسيدن به مقامات علمى و فقهى- كار آسانى است. ممكن است يك فرد بى‌سواد، با چله‌نشينى (چهل روز رياضت كشيدن) و خواندن اوراد مخصوصى به پندار آنان ناگهان تبديل به يكى از اولياء اللّه و صاحب مقامات عاليه شود، در حالى كه گاهى چهل سال زحمت براى رسيدن به مقامات عالى علمى كافى نيست.

3. آنان چون به شريعت به صورت ابزارى ساده نگاه مى‌كنند و عملا به پيروان خود، اجازه مخالفت با بعضى از احكام شرع را مى‌دهند بسيارى از افراد آلوده و گنهكار و يا رجال سياسى ستم پيشه به آنها اظهار تمايل مى‌كنند؛ يعنى هم به ظلم و ستم و گناه خود ادامه مى‌دهند و هم حسّ دينى خود را به صورت كاذب اشباع مى‌نمايند و به تعبير ديگر تساهل و تسامح آنها در امور دين و ترك هرگونه سخت‌گيرى سبب گرايش افراد خاصى به آنان مى‌شود.

يكى از بزرگان مى‌گفت: «در رژيم سابق هنگامى كه مرا بازداشت كردند و نزد رييس ساواك تهران بردند او به من گفت من شنيده‌ام شما مرد عالم و متديّنى هستيد؛ ولى مطمئنا ديانت من از شما كمتر نيست من درويشم دم از مولا مى‌زنم و هرچه خواسته‌ام از مولا گرفته‌ام؛ ولى با اين حال من مخالفت با شاه را تحمّل نمى‌كنم و اگر براى دفاع از او يك ميليون نفر را به گلوله ببندم باك ندارم».

آن مرد بزرگ مى‌گفت: «من فهميدم كه درويشى و صوفيگرى با كشتن يك ميليون نفر بى‌گناه هم سازگار است».

3. بهره‌گيرى از طيّبات‌

گروهى چنين مى‌پندارند كه زهد اسلامى با بهره‌گيرى از مواهب مادّى‌