ايراد ديگرى كه امام عليه السّلام به او مى‌كند اين است كه تو علاوه بر ظلم بر خويش، به زن و فرزندت ستم مى‌كنى بى‌آنكه دليلى بر اين كار داشته باشى.

اين توبيخها و سرزنشهاى مكرّر، به سبب اين است كه اسلام، رهبانيت و ترك دنيا را به اين شكل براى پرداختن به عبادت، هرگز توصيه نمى‌كند و آن را انحراف از مسير حق مى‌شمرد، همان گونه كه شرح آن در ادامه اين بحث خواهد آمد.

سپس در ادامه اين سخن مى‌فرمايد: «تو گمان مى‌كنى خداوند طيّبات را بر تو حلال كرده ولى دوست ندارد كه از آنها بهره ببرى؟! تو در پيشگاه خدا بى‌ارزش‌تر از آن هستى كه اين‌گونه با تو رفتار كند»؛ (أترى اللّه أحلّ لك الطّيّبات، و هو يكره أن تأخذها! أنت أهون على اللّه من ذلك!).

اين سخن در واقع اشاره به دليل لطيفى است و آن اينكه برنامه‌اى كه در پيش گرفته‌اى به گمان اين بوده كه مطابق دستور خداست، در حالى كه قرآن با صراحت طيّبات و غذاها و لباسهاى پاكيزه را بر همگان حلال شمرده، در آنجا كه مى‌فرمايد: « «قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِيَ لِلَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَياةِ الدُّنْيا خالِصَةً يَوْمَ الْقِيامَةِ»؛ بگو چه كسى زينتهاى الهى را كه براى بندگان خود آفريده و (همچنين) روزيهاى پاكيزه را حرام كرده است، بگو اينها در زندگى دنيا براى كسانى است كه ايمان آورده‌اند و در قيامت خالص براى مؤمنان خواهد بود». [1]

جمله‌ «أنت أهون على اللّه من ذلك!» ممكن است اشاره به اين باشد كه اين گونه افراد- كه وضع خاصى به خود مى‌گيرند و از جامعه مسلمين جدا مى‌شوند- امتياز فوق العاده‌اى براى خويش قائلند و گمان مى‌كنند گوشه‌گيرى و رياضت سبب برترى آنان بر ساير مردم است و گويى خداوند دستورات ويژه‌اى‌

[1]. اعراف، آيه 32.