بخش اوّل‌

الحمد للّه المعروف من غير رؤية، و الخالق من غير منصبة. خلق الخلائق بقدرته، و استعبد الأرباب بعزّته، و ساد العظماء بجوده؛ و هو الّذي أسكن الدّنيا خلقه، و بعث إلى الجنّ و الإنس رسله، ليكشفوا لهم عن غطائها، و ليحذّروهم من ضرّائها، و ليضربوا لهم أمثالها، و ليبصّروهم عيوبها، و ليهجموا عليهم بمعتبر من تصرّف مصاحّها و أسقامها، و حلالها و حرامها، و ما أعدّ اللّه للمطيعين منهم و العصاة من جنّة و نار، و كرامة و هوان. أحمده إلى نفسه كما استحمد إلى خلقه، و جعل لكلّ شي‌ء قدرا، و لكلّ قدر أجلا، و لكلّ أجل كتابا.

ترجمه‌

ستايش مخصوص خداوندى است كه بدون اينكه ديده شود شناخته شده، و بى‌هيچ زحمت و مشقّتى (جهان را) آفريده است. با قدرت خويش مخلوقات را آفريد و با عزّتش گردنكشان را تسليم خود ساخت و با جود و سخايش بر همه بزرگان برترى جست. او كسى است كه خلق خود را در دنيا سكونت داد و رسولانش را به سوى جنّ و انس مبعوث ساخت، تا پرده از چهره دنيا براى آنها برگيرند و آنان را از زيانهايش بر حذر دارند، براى آنها (از بى‌وفايى دنيا) مثلها زنند و عيوب دنياپرستى را به ايشان نشان دهند همچنين با بيانات قوى و كوبنده، آنچه را كه مايه عبرت است از تندرستى‌ها و بيماريها، كه يكى بعد از ديگرى ظاهر مى‌شود، براى آنها بيان كنند. و نيز حلالها و حرامهاى اين دنيا و آنچه را خداوند (در سراى ديگر) براى مطيعان و عاصيان از بهشت و دوزخ و احترام و تحقير