دشمنان حق در همه جا جولان مى‌كنند و دوستان حق ضعيف و ناتوان و بى‌اراده در برابر آنها ايستاده و تماشاگرند. صحنه‌اى كه هرانسان باايمان و غيورى را سخت آزار مى‌دهد.

در واقع عبارات امام عليه السّلام اشاره به جنايات معاويه و لشكر شام و سكوت و سستى مردم كوفه و عراق است. در پايان اين سخن، كلام امام عليه السّلام اوج مى‌گيرد و مى‌فرمايد: «به خدا سوگند! آنها به لقاى پروردگار نايل شدند و خدا پاداششان را به‌طور كامل عطا فرمود و آنها را در سراى امن و امان بعد از اين زندگى پر از خوف جاى داد»؛ (قد- و اللّه- لقوا اللّه فوفّاهم أجورهم، و أحلّهم دار الأمن بعد خوفهم).

آرى همان‌گونه كه قرآن مى‌فرمايد: گمان مبر آنها كه در راه خدا كشته شده‌اند مردگانند آنها زنده جاويدانند و در نزد پروردگارشان به انواع روزيها متنعم‌اند، مرده آنها هستند كه تن به ذلت مى‌سپرند و زير پرچم ظالمان به زندگى مادى و تحقيرآميز ادامه مى‌دهند.

شهادت هميشه مايه افتخار است ولى در محيطهاى آلوده شهادت و رخت بربستن از آلودگى‌ها و مفاسد و رهايى از دست گروه‌هاى فاسد و مفسد افتخار ديگرى است. پيامى كه على عليه السّلام در محراب عبادت در لحظات شهادت به ما داد درس بزرگى بود فرمود: «فزت و ربّ الكعبة؛ به خداى كعبه نجات يافتم و رستگار شدم». و به گفته شاعر:

و به گفته شاعر توانايى ديگر (سنائى):

[1]. گزينشى از اشعار نظامى.