دانش امروزى و همچنين روايات اسلامى، تاريخى طولانى براى زندگى انسانها بر صفحه زمين قائل هستند كه در مقايسه با آن، باقى‌مانده عمر انسان بر روى زمين، ممكن است كوتاه باشد.

در پاره‌اى از روايات، آمده است «آيا گمان مى‌كنيد كه خداوند هيچ مخلوقى غير از شما انسانها نيافريد، در حالى كه قبل از شما هزاران نسل انسان بوده و شما در آخر آنها قرار داريد». [1]

بنابراين آنچه در بخش بالا از اين خطبه آمده است و همچنين اشاراتى كه در آيات مختلف قرآن به اين مسئله شده كه باقى‌مانده عمر دنيا كوتاه است، مشكلى ايجاد نمى‌كند.

تفسير ديگرى كه براى تعبيرات بالا ذكر شده اين است كه منظور از انقطاع و روى آوردن آخرت، پايان زندگى انسان‌ها يا امّت‌هاست، زيرا مدّت عمر آدمى كوتاه است و چيزى نمى‌گذرد كه مرگ او فرامى‌رسد.

اگر خوب در جمله‌هاى چهارده‌گانه بالا دقّت كنيم تصديق خواهيم كرد كه اين تفسير با همه آن جمله‌ها سازگار نيست.

امام عليه السّلام در پايان اين بخش، اشاره به افتخارآفرينى پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله درباره پيروانش فرموده، او را به منزله فصل بهار براى اهل زمانش و مايه شرف و رفعت اعوان و انصارش دانسته است.

[1]. بحار الانوار، ج 54، ص 336، مرحوم علامه طباطبايى در جلد چهارم الميزان در ذيل آيه يك سوره نساء بحث مفيدى در اين زمينه آورده‌اند.