حاكميت امامان، و به چيزى همچون ولايت، دعوت نشده است (زيرا پايه همه واجبات است). [1]

اما چشمه‌هايى كه در سومين جمله به آن اشاره شده، مى‌تواند ناظر به آيات قرآن مجيد و سنّت پيامبر اكرم و امامان معصوم عليهم السّلام باشد. چراغ‌ها و نشانه‌هاى راه، اشاره به معجزات و كراماتى است كه از آن بزرگواران صادر شده و آبگاه‌هاى سيراب‌كننده، اشاره به علوم معصومين است كه همه را سيراب مى‌كند.

سپس امام عليه السّلام در ادامه اين سخن به سه ويژگى ديگر از ويژگى‌هاى اسلام اشاره كرده، مى‌فرمايد: «خداوند منتهاى خشنودى خود و بالاترين قلّه رفيع اطاعتش را در آن قرار داده است»؛ (جعل اللّه فيه منتهى رضوانه، و ذروة دعائمه، و سنام طاعته).

جمله اول در واقع اشاره به همان چيزى است كه در قرآن مجيد آمده كه مى‌فرمايد:

«وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِيناً» [2]

جمله دوم مى‌تواند اشاره به آيه شريفه « «وَ مَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ الْإِسْلامِ دِيناً فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ» هركس جز اسلام را دين خود قرار دهد از او پذيرفته نيست» [3] باشد.

و جمله سوم مطابق بعضى از روايات اشاره به جهاد است. در حديثى از امام باقر عليه السّلام مى‌خوانيم كه به يكى از ياران خود فرمود: «ألا اخبرك بأصل الإسلام و فرعه و ذورة سنامه؛ آيا تو را از اصل و فرع اسلام و قله رفيع آن باخبر نسازم». راوى عرض مى‌كند: آرى! فدايت شوم، فرمود: «أمّا أصله الصّلاة و فرعه الزّكاة و ذروة سنامه الجهاد؛ اصلش نماز و فرعش زكات و قله رفيع آن جهاد است». [4]

سرانجام امام عليه السّلام در پايان اين بخش به هفت وصف ديگر از اوصاف اسلام در عباراتى‌

[1]. الكافى، جلد 2، صفحه 18، باب دعائم الاسلام، حديث 1.

[2]. مائده، آيه 3.

[3]. آل عمران، آيه 85.

[4]. منهاج البراعه، جلد 12، صفحه 294.