شرح و تفسير تقواى الهى سرچشمه تمام خوشبختيها

امام عليه السّلام بعد از اشاره به علم بى‌پايان خداوند و شهادت به نبوّت پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله در بخش گذشته، كه در واقع جنبه مقدمه داشت، در اين بخش وارد ذى المقدمه مى‌شود كه در درجه اوّل توصيه به تقواى الهى است و آن را با اوصافى از پروردگار همراه مى‌كند تا شعله عشق به تقوا را در دل‌ها برمى‌افروزد، مى‌فرمايد: «اما بعد من شما را به تقواى الهى توصيه مى‌كنم، همان خداوندى كه آفرينش شما را آغاز كرد و بازگشت شما نيز به سوى اوست. خدايى كه برآورنده حاجات شما و آخرين نقطه اميد و آرزويتان است. راه راست شما به او ختم مى‌شود و به هنگام ترس و وحشت پناهگاهتان تنها اوست»؛ (أمّا بعد، فإنّي أوصيكم بتقوى اللّه الّذي ابتدأ خلقكم، و إليه يكون معادكم، و به نجاح طلبتكم، و إليه منتهى رغبتكم، و نحوه قصد سبيلكم، و إليه مرامي مفزعكم‌ [1]).

قرآن مجيد نيز مى‌گويد: « «وَ إِنْ يَمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلا كاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ» و اگر خداوند زيانى به تو برساند هيچ‌كس جز او آن را برطرف نمى‌سازد». [2] و نيز مى‌فرمايد:

« «ثُمَّ إِذا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فَإِلَيْهِ تَجْئَرُونَ» و هنگامى كه ناراحتى به شما رسد فقط او را مى‌خوانيد». [3]

سپس امام عليه السّلام به دنبال توصيه به تقوا، به ذكر آثار تقوا در هشت جمله كوتاه و پرمعنا مى‌پردازد و مى‌فرمايد: « (تقوا پيشه كنيد) تقواى الهى داروى بيماريهاى دلهاى شماست و سبب بينايى قلبها و شفاى امراض جسمانى و موجب اصلاح فساد جانها و پاكيزگى از آلودگى ارواح و جلاى نابينايى چشمها و سبب امنيّت در برابر اضطرابها و روشنايى‌

[1]. «مفزع» از ريشه «فزع» به معناى ترس و وحشت گرفته شده و اين واژه (مفزع) به معناى پناهگاه به كار مى‌رود، زيرا انسان به هنگام ترس و وحشت به آنجا پناه مى‌برد.

[2]. يونس، آيه 107.

[3]. نحل، آيه 53.