همه اين اوصاف هفتگانه، در واقع از يك نقطه سرچشمه مى‌گيرد و آن اينكه او وجودى است نامتناهى از هرنظر و به همين دليل همه‌جا حضور دارد و در عين حال كنه ذات بى‌انتهايش از دسترس افكار دور است. ظاهر و باطن، دور و نزديك، براى او يكسان است و با توجه به علم بى‌پايانش نيازى به فكر و انديشه به هنگام آفرينش ندارد و نيز به همين دليل خستگى و كلال در ذات او راه نمى‌يابد، زيرا اين از اوصاف مخلوقات است كه قدرت و توان محدودى دارند به هنگامى كه قدرتشان پايان گيرد خسته و ناتوان و وامانده مى‌شوند.

امام عليه السّلام نهايت فصاحت و بلاغت را در اين جمله‌ها به كار گرفته كه حقيقت واحدى را در چهره‌هاى گوناگونى و با عباراتى زيبا و متنوّع منعكس ساخته است.