روى زمين غلتيد و در گودال آبى سرازير شد. آن‌گاه بعضى از بازماندگان مخالفين را با اين جمله مورد تهديد قرار مى‌دهد و مى‌فرمايد: «و گروه ديگرى از ستمگران باقى مانده‌اند كه اگر خداوند به من اجازه حمله ديگرى به آنها دهد (و مرا باقى بگذارد) آنها را از ميان برداشته و دولت حق را به جاى آنها قرار مى‌دهم، جز افراد قليلى از آنان كه (ممكن است از دست ما بگريزند و) در اطراف بلاد پراكنده شوند»؛ (و بقيت بقيّة من أهل البغي. و لئن أذن اللّه في الكرّة عليهم لأديلنّ‌ [1] منهم إلّا ما يتشذّر في أطراف البلاد تشذّرا [2]).

تعبير به‌ «أهل البغي» اشاره به ستمگران شام و اصحاب معاويه است كه اگر داستان حكمين در ميدان صفين پيش نيامده بود تارومار مى‌شدند. امام عليه السّلام مى‌فرمايد: «اگر توفيقى نصيب من شود قدرت آنها را درهم مى‌شكنم و حكومت حق و عدالت را در سراسر كشور اسلامى برپا مى‌دارم».

ذكر اين معنا به صورت جمله شرطيه، شايد اشاره به اين است كه امام عليه السّلام مى‌دانسته است توفيق حمله ديگر به آنان نخواهد يافت و پيش از آن‌كه دست به چنين كارى زند شهيد خواهد شد؛ ولى به هرحال آمادگى خود را براى مبارزه با ستمگران تا آخرين نفس اعلام مى‌دارد و در ضمن برنامه آينده را به ياران خود تعليم مى‌دهد.

نام اصلى وى حرقوص بن زهير سعدى تميمى است كه به ذو الخويصره، ذو الثديه و

[1]. «اديلن» از ريشه «دولة» كه گاه به معناى جابجايى و گاه به معناى ضعف و سستى است گرفته شده و در اينجا به همان معناى اوّل است؛ يعنى قدرت را از آنان مى‌گيرم.

[2]. «يتشذر» از «تشذر» يعنى پراكنده شدن.