اين سخن اشاره به آيات شريفه قرآن مجيد است، آنجا كه مى‌فرمايد: « «لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي إِسْرائِيلَ عَلى‌ لِسانِ داوُدَ وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ذلِكَ بِما عَصَوْا وَ كانُوا يَعْتَدُونَ كانُوا لا يَتَناهَوْنَ عَنْ مُنكَرٍ فَعَلُوهُ لَبِئْسَ ما كانُوا يَفْعَلُونَ» كافران بنى اسرائيل از زبان داود و عيسى بن مريم لعن و نفرين شدند. اين به جهت آن بود كه گناه كردند و تجاوز نمى‌نمودند؛ آنها از اعمال زشتى كه انجام مى‌دادند يكديگر را نهى نمى‌كردند، چه بدكارى انجام مى‌دادند». [1]

البتّه در بخش آينده خطبه، به عوامل ديگر سقوط آنها اشاره شده؛ ولى تعبير امام نشان مى‌دهد كه مهم‌ترين خطاى آنها ترك امر به معروف و نهى از منكر بود، زيرا اجراى همه احكام الهى وابسته به زنده نگه داشتن اين دو وظيفه الهى است و هرگاه اين دو فريضه برپا داشته شود همه فرايض برپا خواهد بود و اگر رها شود فرايض ديگر نيز دستخوش فنا و نابودى خواهد شد، لذا در حديث امام باقر عليه السّلام مى‌خوانيم: «إنّ الأمر بالمعروف و النّهى عن المنكر ... فريضة عظيمة بها تقام الفرائض». [2]

درباره اهميّت فوق العاده امر به معروف و نهى از منكر در اسلام، ذيل خطبه‌هاى ديگرى كه با صراحت از اين موضوع سخن مى‌گويد به خواست خدا بحث خواهيم كرد.

سپس امام عليه السّلام سخنش را در اين فراز از خطبه با اين جمله پايان مى‌دهد، مى‌فرمايد:

«به هوش باشيد شما رشته اسلام را قطع كرديد، حدود آن را تعطيل نموديد و احكامش را به نابودى كشانديد»؛ (ألا و قد قطعتم قيد الإسلام، و عطّلتم حدوده، و أمتّم أحكامه).

اشاره به اينكه كه تنها نام اسلام يا تشريفات ظاهريش سبب نجات كسى نيست، بلكه بايد احكامش اجرا شود، حدودش برقرار گردد و پيوند با اسلام در همه زمينه‌ها محكم باشد و شما چنين نيستيد. نام اسلام را يدك مى‌كشيد و از افكار و رفتار جاهلى پيروى مى‌كنيد و باز هم انتظار داريد سربلند و عزيز و مقتدر باشيد.

[1]. مائده، آيه 78- 79.

[2]. الكافى، جلد 5، صفحه 56.