بدبختى شكست‌خوردگان در برابر شيطان را مجسّم مى‌كند: اگر از برابر لشكرش بگريزيد و به پناهگاهى پناهنده شوند جز پناهگاه ذلت نخواهد بود و اگر مقاومت كنند جز مرگ و نابودى سرنوشتى نخواهند داشت. مرگ آنها نيز ساده نخواهد بود، مرگى است آميخته با لگدمال شدن مجروحان و فرورفتن نيزه‌ها در چشم‌ها؛ بريده شدن گلوها و خرد شدن بينى‌ها و سرانجام همچون شترى كه ريسمان در سوراخ بينى او كرده باشند به سوى آتش قهر و غضب الهى كشيده مى‌شوند.

آن‌گاه امام در يك نتيجه‌گيرى قاطع مى‌فرمايد: «بدين ترتيب ابليس بزرگترين مشكل براى دين شما و آتش‌افروزترين دشمن براى دنياى شماست خطرناك‌تر از همه انسانهايى است كه با آنها دشمنى مى‌ورزيد و براى درهم شكستن آنان عده و عده گردآورى مى‌كنيد، بنابراين قوت و قدرت خود را در برابر او به كار گيريد و پيوند خويش را با او قطع كنيد»؛ (فأصبح أعظم في دينكم حرجا [1]، و أورى‌ [2] في دنياكم قدحا [3] من الّذين أصبحتم لهم مناصبين‌ [4]، و عليهم متألّبين‌ [5]. فاجعلوا عليه حدّكم‌ [6]، و له جدّكم‌ [7]).

[1]. «حرج»، بر وزن «خرج» و «حرج» بر وزن «حرم» به معناى گرفتگى و ناراحتى و محدوديت شديد است و در اصل به معناى اجتماع درختان درهم پيچيده است.

[2]. «اورى» از ريشه «ورى» بر وزن «نفى» در اصل به معناى مستور ساختن است و به آتشى كه در وسايل آتش‌افروزى نهفته شده و از طريق جرقه زدن بيرون مى‌آيد ورى گفته مى‌شود و در جمله بالا به معناى آتش افروختن آمده است.

[3]. «قدح» خارج كردن آتش از آتش‌زنه (چيزى مانند كبريت) است.

[4]. «مناصبين» جمع «مناصب» به معناى كسى است كه به دشمنى برخواسته، از ريشه نصب به معناى عدوات گرفته شده است.

[5]. «متألبين» گروهى است كه اجتماع بر انجام كارى مى‌كنند از ماده «ألب» بر وزن «سلب» به معناى تجمع و تحريك كردن گرفته شده است.

[6]. «حدّ» و «حدّت» به معناى شدّت و غضب، و در اصل به معناى تيز كردن است.

[7]. «جدّ» يعنى قطع. از آنجا كه هرموجود با عظمتى از ديگران جدا و ممتاز مى‌شود پدربزرگ «جدّ»-